سفرناما

مور ان ملائيشيا

”مور اِن ملائيشيا“ ڏاڍو دلچسپ سفرنامو آهي ۽ اِهو هڪ شاعر جي اک جي ماڻيل مشاهدن جي نتيجي ۾ لکيو ويو آهي ۽ شاعر جي اک عام اک کان ڌار هُجي ٿي، ان ڪري سفرنامو بہ هڪ منفرد ۽ دلچسپ سفرنامون آهي. مور ساگر جو هي سفرنامو نہ رڳو تاريخي جڳھين جو پس منظر رکي ٿو، پر انساني روين جي ڇنڊ ڇاڻ سان گڏ مور ساگر جي داخلي ۽ خارجي احساسن جي اظھار جو ذريعو بنيل بہ نظر اچي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 387
  • 83
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور ساگر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مور ان ملائيشيا

پھلوان جو ميدان ۽ ڊانس

سامھون ميوزيم هو، اسان اُن طرف وڌياسين خبر پئي ته ميوزيم بند آهي، ميوزيم جي سامھون وڏو ميدان هو، جنھن کي ’پھلوان جو ميدان‘ چون ٿا، جنھن ۾ ڊانس هلي رهي هئي، ويجها وياسين ته ملئي لباس ۾ ڇوڪرا ۽ اُنھن سان گڏ ڪمپني ڪندڙ انگريزياڻيون ڊانس ڪري رهيون هيون. ماڻھو لطف اندوز ٿي رهيا هئا. اسان به ڪِلپ رڪارڊ ڪيا، فوٽوگرافي ڪئي، ڪجهه دير کان پوءِ سنھڙيون جوانڙيون انگريزياڻيون، جن جي سفيد چھرن جو رنگ ڳاڙهو گلاب ٿي ويو آهي، سي ساڻيون ٿي پيون ۽ ڊانس بند ٿي. اصل ۾ سامھون وڏي هوٽل هئي جنھن ۾ وڏي آواز تي ميوزڪ هلي رهيو هو، ڊانس اُن تي هئي ۽ اُن ميوزڪ تي وري رنگين پاڻي جا ڦوهارا هئا، جيڪي پُڻ ڊانس ڪري رهيا هئا. منھنجي مَن ۾ ٽئگور جون هي سِٽون رقص ڪرڻ لڳن ٿيون.
شل خوشيءَ جا سمورا سُر
منھنجي آخري راڳ ۾ سمائجي وڃن
اها خوشي جيڪا ڌرتيءَ کي ساوَڪ جو سمنڊ بڻائي
اُٿل آڻي وجهندي آهي،
اُها خوشي جيڪا زندگي ۽ موت، ٻن جاڙن ڀائرن کي
هن وِشال ڪائنات ۾
گڏ گڏ رقص ڪرائي ٿي،
اُها خوشي جيڪا طوفان سان گڏ اچي نڪري ٿي
۽ ساري جيوت کي ٽھڪن سان ٻُرائي ۽ جاڳائي ٿي
اُها خوشي جيڪا پيڙا جي ٽڙيل سُرخ ڪنول تي
ڳوڙها وهائيندي پنڊ پاهڻ ٿي وئي آهي،
۽
اُها خوشي جيڪا پنھنجو سڀ ڪجهه
مٽي ۾ اُڇلائي ڇڏي ۽
ٻي ڪا ٻولي ڄاڻي ئي نٿي.

شام جو پھر هو ۽ ماحول ايڏو ته خوبصورت لڳي رهيو هو، جيڪو اسان رڪارڊ ئي ڪري ورتو، هاڻ جڏهن ڏسون ٿا ته ڄڻ اُتي موجود آهيون. اُن جي ئي سامھون، مٿي سيڙهين تي پُراڻي دور جو قلعو هو جنھن جي بلڊنگ صفا ڀوت بنگلو لڳي رهي هئي، پر اُتي به ماڻھن جا ميڙ هئا، گهڻائي عيسائين جي لڳي رهي هئي، اسان به مٿي چڙهي وياسين. بلڊنگ کي هر طرف کان گُهمي ڦِري فوٽوگرافي ڪري. اندر داخل ٿياسين، اندر هڪڙو لوڪل فنڪار بانسري وڄائي رهيو هو. ڌُن ته خبر ناهي ڪھڙي هئي، پر بانسري جو آلاپ موهي رهيو هو. کن پَل لاءِ آئون اڪيلو اُن وٽ بيھي رهيس، سندس بانسري مان نڪرندڙ سُر روح جي رستي دل ۾ ڪائي هلچل مچائي ويا، ڪيئي جذبا جاڳائي ويا. محمد خان گهمي ڦري وري آيو، واپس مونکي سڏ ڪيائين، ڪِٿي گم آهين، هليا اڃا اڳتي هلون، پوءِ قلعي مان ٻاهر نڪتاسين، هڪ سائيڊ کان فوٽوگرافي ته ايترو خوبصورت ٿي رهي هئي جو سڄو شھر پيرن هيٺان هو، اُتان کان هيٺ لٿاسين ته هڪڙو دروازي نما اُن کي قلعي جو حصو اڏيل هو جنھن جي ڀر ۾ توبون پيون هيون، بلڪل اهڙيون جھڙيون عمرڪوٽ جي قلعي ۾ ڏِٺيون هيم، ۽ ٻيو لال قلعي لاهور ۾ پُڻ، اهڙيون ئي توبون پيل هيون. دروازي جي ٻنھي سائيڊن کان، اُتي به فوٽوگرافي ڪئي. سائين انعام جو فون آيو، ٻُڌايائين ته اُن کان ٿورو اڳتي وڃون پُڇا ڪيو. ٽاور آهي جنھن جي ٽڪيٽ وٺي مٿي چڙهو ۽ سڄي ملاڪا شھر جو سير ڪري اچو. اسين هاڻي پُڇا ڪري وچان ئي پنڌ نِڪري پياسين، پھلوان جي ميدان کي ويجهو ئي آهي، گهڻو پري ناهي، جو سواري وغيره ڪجي. رستي هلندي هڪ ملئي جوڙو جيڪو شايد نئون شادي شده هُيو، جنھن مان ڇوڪري هيلو هاءِ ڪئي، مُسڪرايو اسان به موٽ ۾ ساڳئي کي هيلو هاءِ ڪري مُسڪرايو، خان کي چيم، موقعو اٿئي ۽ هن به ڳالھايو گڏ فوٽو ڪڍڻ لاءِ ڇوڪري راضي هئي، گڏجي فوٽو ڪڍياسين.