اِهي اٿئي ايڪاسي هزارن جا مزا
الائي ڪيئن مونکي پياري دوست ساحر راهو جو هي شعر پيو ياد اچي:
نيڻ ۾ آڪاس ۽ ڌرتي، دل ۾ ڪُل جھان رهي ٿو.
بادل ۾ وسڪار رهي ۽ بندي ۾ ڀڳوان رهي ٿو.
هر ڪا شيءِ تخليق ڪيائين، سڀ ۾ سُندر رنگ ڀريائين،
هر هنڌ آ موجود اڪيلو، جنھن ۾ شڪ نه گمان رهي ٿو.
چھرا، گل، پھاڙ ۽ نديون، توت صنوبر، ريشم ’ساحر‘
لھرون، چشما، سِپون، جهرجهنگ هر شيءِ ۾ رحمان رهي ٿو.