ٿڌو ساهه ڀريوسين مُفت ۾ جان ڇُٽي

وڌياسين اسٽيشن ڏانهن جتي اسانکي ٽرين ۾ چڙهي سينٽرل اسٽيشن تي لھڻو هو، سائين انعام به اُتي اچڻو هو، ۽ پوءِ اُتان کان شاپنگ ڪرڻي هئي، اسان جو پروگرام ايئن هو. ٽرين آئي، چڙهياسين، هاڻي جڏهن لٿاسين ۽ لڳل مشينن ۾ ٽوڪن وِڌاسين ته مشين ٽوڪن ئي نه پئي وٺي هڪ ۾ ٻي ۾ ٽي ۾، هاڻي پريشان ٿي وياسين مسئلو ڇا آهي، اسانکي پريشان ڏسي پريان شيشي جي ڪئبن ۾ ويٺل ڇوڪري گارڊ کي اشارو ڪيو اسانکي پاڻ ڏانھن وٺي اچڻ جو. گارڊ اسانکي اشارو ڪيو پريان ڇوڪري کان معلومات ڪيو. اُن کي ٽوڪن ڏناسين ۽ هُن پُڇيو ڪِٿي توهان کي لھڻو هو ٻُڌايوسين ته هتي ئي، چيائين پر اوهان ٽوڪن تي پوئين اسٽيشن جيڪا ڇڏي آيا آهيو اُنھي جو ورتو هو، خير اسان جي چھري مان ئي سمجهي وئي ته هنن ڄاڻي ٻُجهي ايئن ناهي ڪيو نه ته وڏو ڏنڊ لڳي ها. پوءِ اسان کان ڪجهه ٻيا پئسا وٺي ٻيا ٽوڪن ڏنائين، جيڪي مشين ۾ وڌاسين ته مشين ٻاهر نڪرڻ جي اجازت ڏِني، پوئتي مُڙي هٿ لوڏي سندس شڪريو ادا ڪيوسين، ۽ اسان به ٿڌو ساهه ڀريو جو مفت ۾ جان ڇُٽي، ڏنڊ هڻن ها ته پوءِ هتي ڪير اسانجي جان ڇڏائي ها. خان کي چيم يار هي واقعو به واهه جو ٿيو، ڄڻ منھنجي سفر نامي ۾ هڪ صفحي جو اضافو ٿي ويو . اسان کي ڪنھن به تڪليف جي بجاءِ خوشي ٿي ته سسٽم ڪيڏو صاف سٿرو ۽ ٽرانسپيرنٽ آهي. اسانجي ملڪ ۾ اهڙو مسئلو هجي ها ته شايد بغير ڪنھن کان پُڇڻ جي مشين جي مٿان ٽپي هُن پاسي هليا وڃون ها. جتي قانون آهي ته اُن تي عوام عمل ڪري ٿو، اسان وٽ قانون آهي ڪونه، جي آهي ته قانون جا پاسدار ئي اُن کي تار تار ڪريو ٿا ڇڏين.
اِن وچ ۾ سائين انعام جي فون اچي وئي ٻُڌايوسين ته جتي اوهان چيو هو اُتي ئي بيٺا آهيون، چيائين آئون به پُھچان پيو. ڪجهه گهڙيون انتظار ڪرڻ کان پوءِ سائين انعام به اچي پھتو، هاڻي هلون ٿا شاپنگ ڪرڻ چيائين. اسان ته هِتان کان ئي شاپنگ شروع ڪري ڇڏي اسٽيشن تان ئي ڪجهه پيڪيٽ چاڪليٽن جا ورتاسين، لوهه جي بڪسن ۾ خوبصورت پيڪنگ هئي. جيئن مڪي مان کجور آڻيندا آهن، ملتان مان حلوو آڻيندا آهين، ميھڙ کان مائو ايندو آهي، جنگشاهي کان بالوشاهي ۽ شڪارپور کان جيڪو موٽندو آهي سو آچار (سانڌاڻو) وٺيو ايندو آهي، ايئن ئي ملائيشيا جي هڪ سوغات آهي چاڪليٽ، تنھن ڪري اسان چاڪليٽ وڌيڪ تعداد ۾ ورتا. سڀني ۾ ورهائڻ جي لاءِ.
شاپنگ سينٽر پھتاسين، سائين پھريان ڪو ڪيفي ڳوليو ٻه ٽي منٽ ويھون پاڻي پيئون، چانھه ملي ته چُڪو پيئون، پوءِ ئي هلڻ جھڙا ٿينداسين. سائين پُڇيو ماني کاڌي آهي چيوسين ماني ته ايتري کاڌي آهي جو رات وارو ويلو نه کاڌوسين ته به ڪم هلي ويندو. پر چانھه ڪِٿي نه ملي آهي، اڄ چانھه پيار، پر پاڻ واري سنڌ جي ’دود پتي‘. هاڻي اڳيان سائين پُٺيان اسين شاپنگ جي بجاءِ ڳوليون پيا چانھه جو هَٽ، هيٺ لھون وري مٿي چڙهون، سڄو سينٽر ڳوليوسين نيٺ وڃي هڻي هنڌ ڪيوسين، هڪ هنڌ ڪيفي نظر آئي. ڏسندي ڄڻ ٿڪ ئي لھي ويا، ڪيفي به زبردست هيو ۽ چانھه به دود پتي جي فرمائش ڪئيسين، ملي به اهڙي وئي، جھڙي هِتي لالا ٺاهي ڏيندا آهن. بس ڄڻ اسانکي آڪسيجن ملي وئي.

هاڻي آس پاس جي منظرن ڏانھن نظرون ويون، ڪي اڪيلڙيون جوانيون، ڪِن سان ساڻ ساٿي، سڀئي پنھنجي پنھنجي مستيءَ ۾ مگن، اسان پويان ويٺل هڪ جوڙو ڏِٺو، جنھن ۾ ڇوڪري ته ڏاڍو خوبصورت هئي، جيڪا مٿي پٿر جي ٺھيل ڪُرسيءَ تي ويٺي هئي ۽ ڇوڪرو سندس سامھون پيرن وٽ ويٺو هو، هاڻي اسان ٽنھي جون نظرون اوڏانھن ئي ويون، ڇوڪرو ڪنھن به لحاظ کان سندس جوڙ جو نه هو، پوءِ به سندن گفتگو ڪرڻ جي انداز ۾ اِهو اندازو لڳائي سگهجي ٿو، ته يا ته نوڪر آهي يا وري ڪرائي تي کنيل آهي. ۽ ڇوڪري برگر ڪنھن امير خاندان جي پئي لڳي. اسانجي ٻُڌل ڳالھه آهي ته اهڙن آزاد خيال مُلڪن ۾ ايئن آهي ته امير ڇوڪرا گهمڻ لاءِ گائيڊ طور خوبصورت ڇوڪري کڻندا آهن ۽ کيس هوٽل تي به رهائيندا آهن. ساڳين ئي نموني امير ڇوڪريون جيڪي اڪيليون گهمڻ اينديون آهن، اُهي گائيڊ لاءِ ڪنھن ڇوڪريءَ کي کڻنديون آهن. هي معاملو به ڪجهه ايئن پيو لڳي.
اسان به سڄي ماحول تان نظرون گهمائيندي چانھه جا ڪوپ به خالي ڪري ورتا، پئسا ڏئي اُٿياسين. هاڻي ڄڻ توانا ٿي هيٺ لٿاسين. خان چيو سائين پھريان واش روم ڏانھن ٿا هلون، پوءِ يڪو ٿا شاپنگ ڪيون. وري ڳوليوسين واش روم، واش روم سولو ملي ويو. حقيقت ۾ واش روم ڳولڻ هت کان پنھنجي ملڪ ۾ آسان آهي، ڇو ته گهٽ ۾ گهٽ 40 فوٽن جي فاصلي تان ڌپ ٻُڌائيندي ته واش روم هِن پاسي آهي، پر هتي اهڙي ڪا به ڳالھه ناهي، واش روم ۾ ويندا، ڪِٿي به توهان کي ڪو داغ ڌٻو، يا ڪا پان جي پچڪاري يا ڪي مکين جا ميڙ بنھه نظر نه ايندا. ڏاڍن صاف سُٿرن ۽ واش رومن ٻاهران ويٺل ليڊيز به ڄڻ ڪنھن آفيس ۾ ڊيوٽين تي آيل هجن، صاف سُٿرا ڪپڙا ۽ ميڪ اَپ ٿيل چھرا.

سفرناما

مور ان ملائيشيا