بگوس لا
سائين اِن سھڻي کي ڇا چيئي جو مُڙي ڏِسي، مُسڪرائي هَلي وئي. چيومانس بگوس لا (سائين چيو، خوبصورت شئي کي ملئه زبان ۾ ’بگوس لا‘ چئبو آهي). هاڻي مون به مُسڪرايو واهه سائين! آئون به چوان ڇوڪري پوئتي لوڻو ڦيري مُسڪرايو ڇو، کيس کي تعريف وڻي وئي.
جي ڪيان تعريف تنھنجي، ڪيئن ڪيان ڪھڙي طرح،
سونھن تنھنجي تي لِکان پر، ڪيئن لِکان ڪھڙي طرح.
لوڪ ساري جي نگاهُن کان بچايان يار توکي،
ها رکان اَک ۾ يا دِل ۾، ڪيئن رکان ڪھڙي طرح.
هو جي تنھنجي جان جو ڏيئي قسم پوءِ ٿا پُڇن،
ڳالھه تِن کان پو لِڪائي، ڪيئن سگهان ڪھڙي طرح.
مونکي وري منھنجو غزل ياد آيو، هاڻي رُخ رکيوسين پھريان ڪپڙن واري پاسي، هِتي جا ڪپڙا ته اسانجي سمجهه کان مٿي آهن، خان کي چيم يار هھڙا ڪپڙا پاڻ جي پنج هزار وارو سوٽ به وٺي هلنداسين ته پاڻ واريون مايون چونديون هي ته ڪھڙي قسم جو بيڪار سوٽ آهي، سو ٻيلي پاڻ کان ڳالھه زور آهي، آئون ننڍڙن ٻارڙن جا ٿو ڏِسان ڪي ملي وڃن ته. وڏي ايراضي ۾ پکڙيل ڪپڙن جا اسٽال آهن، پر سچ ته اسانجي سمجهه ۾ ايندڙ ڪجهه به نه هو. پر هِتي جي ڪلچر ۽ رواج مطابق هِتي جي ماڻھن لاءِ خوبصورت هوندا. بس ٻه ٽي ٻارڙن جا سوٽ ورتاسين. نه وڻڻ جي باوجود به چيوسين ڪجهه نه ڪجهه ته وٺون. اسان ته واندا ٿي وياسين، پر سائين انعام کي ڪا به شئي سمجهه ۾ نه پئي اچي، اهو ته اسانکان گهڻو گهميو ڦِريو، پر ڪا به شئي وٺي نه سگهيو، اسان سندس انتظار ڪيو، پر ٿڪاوٽ وري اچي ورايو ۽ آس پاس ڏٺوسين، ڪا ويھڻ لاءِ جاءِ ملي وڃي. سامھون هڪڙي حجام جي دُڪان تي نظر پئي، جتي بئنچ خالي پئي هئي، دُڪان ۾ اندر آياسين ڇا ڏِسون ته مائي پئي مرد جا وار ٺاهي، خان کي چيم خان يار پاڻ الائي ڪِٿي هئاسين، اجايو روز پنھنجي هٿن سان شيوَ ڪندا هئاسين هِتي ته رنگ ئي ٻيا لڳا پيا آهن. خان چوي آئون ٺھرايان ٿو چيم يار سائين انعام جي خبر اٿئي ايندو ته تڪڙ ڪندو، واندا ٿي وٺون پوءِ ٿا وار ٺھرايون. حجام جيڪا مائي هئي جنهن هر هر پويان پي ڏِٺو ته الائي گراهڪ آهن يا تفريح پيا ڪن، اسان به محسوس پي ڪيو، پر مجبوري هئي، صبح 8 وڳي کان مسلسل پيرن پنڌ هليا آهيون، سو هاڻي پيرن تي بيھڻ جو دم ئي نه هو.