پاڻ ته آهيون رمتا جوڳي
پاڻ ته آهيون رمتا جوڳي،
ڪنھن سان پيار ڪرين ٿي ڇوري!
پاڻ پٿر جي پنڌ جا راهي،
تِن جي ڀونءَ نه ڀُلجان ڀوري.
پنھنجي نيڻين رُڃ وسي ٿي،
پنھنجي پيرين ٻرندڙ بنڙو،
هاءِ اسانجو پاڳل منڙو،
هاءِ اسان جو روڳي منڙو.
۽ اُن جي پاسي کان ويٺل سندس سھيليءَ کي ڄڻ ته ٽانڊو پيو لڳي، هڪ اڳي انگريزياڻي اڇي، ويتر جو ڪاوڙ ڪري ته ڄڻ سندس ڳلن مان رت ٿي ٽميو. اسان ته خوب فوٽوگرافي ڪئي. ٽاور گولائي ۾ مٿي ڦرندو ويو اندازي موجب 50، 60 ميٽر جي بُلندي تي هوندو. جڏهن آخري دنگ تي مٿي پُھتو ته هيٺ سڄو شھر ڄڻ ننڍڙو پيو محسوس ٿئي، شھر جي ٻاهران سمنڊ به نظر پيو اچي، ايڏو ته وڻندڙ منظر هو جو ڇا ڳالھه ڪجي، پر اسان گهڻو زور رکيو فوٽو ڪڍڻ تي، چارئي طرفن کان فوٽو ڪڍياسين، خوب انجواءِ ڪيوسين. هيٺ لھي ٻاهر آياسين. ٿورو فروٽ ورتوسين، ٺھيل ٿيلهين ۾ جوس ورتوسين، رستي ۾ کائيندا اڳيان آياسين، گُلن سان دل ٺھي پئي هئي، پيلا ۽ ناسي ڪلر جا گُل، دِل جي نقشي ۾ گل پوکيل هئا، جيڪو گُل سمجهي تنھن لاءِ گُل آهن، جيڪو دِل سمجهي تنھن لاءِ دِل آهي.
گُل اهڙي طرح ٿا هوا ۾ لُڏن، ڪو ها پيو ڪري ڪو نه پيو ڪري.
ڳالھيون ته الائي ڪھڙيون اٿن، ڪو ها پيو ڪري ڪو نه پيو ڪري.
(اسحاق راهي)