سفرناما

مور ان ملائيشيا

”مور اِن ملائيشيا“ ڏاڍو دلچسپ سفرنامو آهي ۽ اِهو هڪ شاعر جي اک جي ماڻيل مشاهدن جي نتيجي ۾ لکيو ويو آهي ۽ شاعر جي اک عام اک کان ڌار هُجي ٿي، ان ڪري سفرنامو بہ هڪ منفرد ۽ دلچسپ سفرنامون آهي. مور ساگر جو هي سفرنامو نہ رڳو تاريخي جڳھين جو پس منظر رکي ٿو، پر انساني روين جي ڇنڊ ڇاڻ سان گڏ مور ساگر جي داخلي ۽ خارجي احساسن جي اظھار جو ذريعو بنيل بہ نظر اچي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 381
  • 83
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور ساگر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مور ان ملائيشيا

ملاڪا سڄو ميوزيمن جو شھر ٿو لڳي

هاڻي وري ٻي طرف کان ٿا نِڪرون، جِتي پُڻ تمام قديم زماني جون بلڊنگون اَڏيل آهن، پر صفائي اُنھن جي اهڙي جو اُتان کان گذرندي ماڻھو بور نه پر خوش ٿو ٿئي. هڪڙي بلڊنگ ڳاڙهي رنگ جي جنھن تي ميوزيم لکيل آهي، هونئن ته ملاڪا سڄو ميوزيمن جو شھر ٿو لڳي، ڪافي جڳھين تي لکيل آهي ميوزيم، پر هن بلڊنگ ۾ اندر داخل ٿيون ٿا، گيٽ تي بيٺل همراه کان خان انگريزي ۾ ڪجهه پُڇي ٿو ۽ پوءِ واپس ٿئي ٿو، پڇومانس ڇا ٿيو، چيائين مزو ناهي ايترو ڪُجهه خاص ناهي، بس ايئن ئي هاڻي ويجهڙائي جون ڪجهه شيون رکيل آهن ۽ ٽڪيٽ تمام گهڻي پيو ٻُڌائي پاڻ کي ڏِسڻ جو ڪو فائدو نه ٿيندو، بس هنن جو هڪڙو ڪمائي جو ڍنگ آهي، اُن کي ڇڏي اڳتي وڌون ٿا، هڪڙو خوبصورت شاپ ٺھيل آهي، جنھن تي هر شئي موجود آهي، يعني هڪڙو وڏو جنرل اسٽور آهي، اُن تي هڪڙي معصوم ۽ نھايت خوبصورت ڇوڪري اسانکي مُسڪرائي ويلڪم ڪري ٿي ۽ خان لڳي ٿو وڃي اُن سان انگريزي ڳالھائڻ ۾، ۽ پوءِ هُو پنھنجي موجوده شين متعلق واکاڻ ڪري ٻُڌائي ٿي. پر اسان شين بجاءِ کيس ئي ڏِسي رهيا آهيون، خان کي اشارو ٿو ڪيان گڏ فوٽو ڪڍرائڻ لاءِ پر ڇوڪري مُسڪرائي چوي ٿي Sory، اسان به مُسڪرائي چئون ٿا Ok، ۽ پوءِ دُڪان ۾ موجود شين تي نَظرون ڦِيرائي نِڪري ٿا اچون ٻاهر. اڳيان هلندي، انھيءَ نھر جي ڪناري پُھچون ٿا، جنھن وٽان پھريان اندر داخل ٿيا هئاسين، پُل ذريعي. ڪناري تي اچون ٿا ۽ ڪجهه منظر ڪيمره جي اک ۾ محفوظ ڪيون ٿا. ڪجهه پنھنجون تصويرون ڪڍون ٿا، نھر جي ٻي طرف ميوزيڪل شو هلي رهيو آهي. ڪا تقريب ٿي محسوس ٿي، وڏا وڏا اسپيڪر وڏي آواز ۾ وڄي رهيا آهن. اسين گهمندا گهمندا اچي ساڳين پُل تي پُھچون ٿا، اُتان کان پوءِ وري انھيءَ ساڳي خوبصورت چوڪ تي اچون ٿا، جِتان کان انٽر ٿيا هئاسين، هاڻي وري شھر جي ٻي طرف گُهمڻ چاهيوسين، هِتي اسانکي سائيڪلن وارا خوبصورت سينگاريل رڪشا نظر آيا، هِتي ته هنن جو نالو ڪُجهه ٻيو ئي هوندو. پر اسين اُن کي ’سائيڪل ٽانگو‘ چئي سگهون ٿا، ان سان ڳالھايوسين، اڳيان لڳل فريم ۾ ڇھه کَن جڳھين ڏي اشارو ڪندي چوي ٿو، هي سڀ گهمائيندس. سائيڪل ٽانگي وارو چوي ٿو 30 رنگيٽ وٺندس ۽ هي ماڳ توهان کي گُهمائيندس، اسين به راضي ٿي وياسين، پر خبر تڏهن پئي جڏهن ڪُجهه ئي پنڌ تي هلي هڪڙي ميدان تي اچي ٿو، هي اُهوئي ميدان آهي، جنھن لاءِ سائين انعام چيو هو ٽيڪسي واري کي چئجو پھلوان جي ميدان تي ڇڏي، سڀ شيون اُتي ئي آهن. سائيڪل ٽانگي وارو چارئي طرف اشارو ڪري ۽ وري پنھنجي فريم ۾ لڳل تصويرن ڏي اشارو ڪري چوي پيو. مون توهان سان جيڪي شيون ڏيکارڻ جو واعدو ڪيو هو. اُهي اِهي اٿوَ. اسان سوچيو ڇورو ويو ته اسانکي ڦُري، پر ٺيڪ آهي پرديس آهي، ۽ اسان اڻڄاڻ، بحث ڪرڻ اجايو آهي. اسان اڃا ٻه ٽي فوٽوگرافس ورتا ته سائيڪل ٽانگي وارو ڇوڪرو تڪڙ پيو ڪري. اسانکي به لڳي ڪاوڙ کيس 30 جي بجاءِ 20 رنگيٽ ڏئي فارغ ڪيوسين، چيوسين اسان پاڻ ئي واپس پُھچي وينداسين، تنھنجي ضرورت ناهي. جيتوڻيڪ پنڌ ٻه کان ٽي رنگيٽ جو هو، پوءِ به 20 رنگيٽ ڏئي جان ڇڏائي.