14 فيبروري – ويلنٽائن ڊي
چيڪنگ دوران بلڪل مختصر سوال پُڇي ڇڏيندا ويا، ٻُڌو هوم ته ملائيشيا ۾ ايئرپورٽ تي ڏاڍي سختي ٿا ڪن، تنھن ڪري مونکي پھريائين سائين انعام ٻُڌائي ڇڏيو هو ته صرف توهان کان جيڪو سوال ڪن اُن جو مختصر جواب ڏِجو، پنھنجي طرفان وڌيڪ ڪجهه نه ڳالھائجو نه ته توهانکي وڌيڪ سوالن جي ڄار ۾ ڦاسائي سوڙهو ڪندا. اسان کان مختصر پُڇيو ويو سو به صرف خان کان ته ڪيڏانھن ٿا وڃون ۽ ڇا جي لاءِ؟ ٻُڌايائين ته ڪئالالمپور ۾ ”ورلڊ ريسرچ ايڪيڊمي“ طرفان ڪانفرنس اٽينڊ ڪرڻ ٿا وڃون. مونسان ته هِتي به رعايت ڪئي وئي. بغير ڪجهه پُڇڻ جي چيائون هلو هلو.
پاسپورٽ وغيره ٿيلھي ۾ وجهي سُڪون جو ساهه کڻي اڳتي وڌياسين، ته ٽيڪسين وارا اشارا ڪرڻ لڳا، هڪڙي ٽيڪسي واري کي خان ايڊريس ڏيکاريندي چيو ته هن ايڊريس تي هلڻو آهي، همراه ڪرايو ايترو ٻُڌايو جو حيران ٿي وياسين. خان کي چيم سِم وٺون ۽ سائين سان رابطو ڪيون. وڌيڪ آساني ٿي پوندي. ريڊ ۽ يئلو ڪلر جون شرٽون پاتل چائنيز هئا يا ملئي، اُنھن کان پُڇا ڪئي. سِم جي D.G. ڪمپني جو نالو هو. خان ڪجهه وڌيڪ سوال جواب ڪيا نيٽ هلندو، گهڻا M.B ملندا، سِم ڪيتري ۾ پوندي؟ سڀ ڪجهه طئه ٿي ويو. همراه چيو پاسپورٽ جي ڪاپي ڏيو. خان چيو ڪاپي ته نه ڏينداسين توهان مس يوز ڪريو ته پوءِ؟ خان جو ايئن چوڻ ۽ همراه کي ڄڻ ٽانڊو لڳي ويو، ڦوڪجي شوڪجي صفا ڍڪڻ ٿي ويو، هٿن جي اشاري سان چينيءَ زبان ۾ الائي ته ڇا بَڪ بَڪ ڪندو رهو، اسان ته اِهيو مطلب ورتو ته وڃو وڃو ناهي مون وٽ سِم. اڳيان ٿورو وڌياسين جِتي فضيلت واري ڇوڪري ڊيل ڪيو. هي CalComنالي سان ڪمپني بلوڪلر ۾، هن ته شريف ڇوڪريءَ ته اسان کان پاسپورٽ جي ڦوٽو ڪاپي به نه ورتي ۽ گهڻن سوالن تي چِڙي به ڪانه ۽ مٿان وري خان جي موبائيل ۾ نيٽ ايڪٽوَ نه پيو ٿئي اِهو به ڪري ڏِنائين، 19 رنگيٽ ۾ سِم ورتيسين جيڪي پاڪستاني 627 روپيا ٿيا، 10 منٽ فِري مليا سِم سان گڏ.
سائين انعام سان فون تي رابطو ڪيم، جنھن ٻُڌايو ته ايئرپورٽ تان بَس اَڏي جي پُڇا ڪريو، اُن بس ۾ چڙهي سينٽرل اسٽيشن تي لھو، اُتان کان وري ٽيڪسيءَ جي ٽڪيٽ وٺو، جيڪا توهانکي ڏِنل ايڊريس تي آسانيءَ سان پُھچائيندي.
بس اَڏي تي آياسين، ٽڪيٽ ورتيسين سينٽرل اسٽيشن جي. اچي ويٺاسين Airport Coach ۾. سينٽرل اسٽيشن جا R.M-10 جيڪي پاڪستاني 310 روپيا ٿيا. پاڻي جي ننڍي بوتل ورتي R.M-2 يعني جيڪا پاڪستان ۾ 20 روپين ۾ وٺون اُها هِتي 66 روپيا ملي. ٿوري دير ۾ ڪوچ ڀَرجي وئي ۽ هلڻ لڳي، روڊ جي ٻنھي طرفن وڻ ۽ ڪجهه گرمي محسوس ٿي، خان کي چيم يار هتي ته اسلام آباد جھڙو ماحول لڳو پيو آهي. اُهي نظارا اُها گهم ۽ گرمي.
سينٽرل اسٽيشن پھتاسين، ڇا ته اسٽيشن آهي، ڇا ته سِسٽم آهي ۽ ڪيئن ماڻھو ترتيب ۽ صبر سان هلن ٿا. نه ڀڄ ڀڄان نه ڌِڪ ڌِڪان آهي. جيڪا اڪثر اسانجي پياري پاڪستان جي سڀني بس اَڏن تي نظر ايندي آهي. هِتي لوڪل ٽيڪسي واري سان ڳالھايوسين، جنھن تقريبن 75 رنگيٽ ٻُڌايو، خان چيو 50 تي هلو ته ٺيڪ آهي خان کي چيم يار سائين انعام ته ٻُڌايو پي ٽڪيٽ وٺجو وڌ ۾ وڌ 13 R.M ٿيندا. هڪ ڀيرو وري سائين انعام جو نمبر ڊائل ڪيم، جنھن ٻُڌايو ته سيڙهين تي چڙهي مٿي وڃو اُتي ٽڪيٽ وٺو ۽ ٽيڪسي واري کي ايڊريس ڏيو.
سيڙهين تي مٿي چڙهياسين اسان جي هٿن ۾ وزن تمام گهڻو هو، تنھن ڪري ڪتاب هڪ همراه کي لڳا ۽ ڪِري پيا. اُن همراه وري اسانکي Sory چئي پاڻ نِوڙي کڻي ڏِنا. خان کي چيم فرق محسوس ڪر! اسان وٽ ڇا چوندا ”انڌو آهين ڇا، ڏسين ڪونه ٿو؟“ خير اسان وَٽ به هر هنڌ ايئن ناهي، بس ڪجهه علائقا اهڙا آهن.