سفرناما

مور ان ملائيشيا

”مور اِن ملائيشيا“ ڏاڍو دلچسپ سفرنامو آهي ۽ اِهو هڪ شاعر جي اک جي ماڻيل مشاهدن جي نتيجي ۾ لکيو ويو آهي ۽ شاعر جي اک عام اک کان ڌار هُجي ٿي، ان ڪري سفرنامو بہ هڪ منفرد ۽ دلچسپ سفرنامون آهي. مور ساگر جو هي سفرنامو نہ رڳو تاريخي جڳھين جو پس منظر رکي ٿو، پر انساني روين جي ڇنڊ ڇاڻ سان گڏ مور ساگر جي داخلي ۽ خارجي احساسن جي اظھار جو ذريعو بنيل بہ نظر اچي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 381
  • 83
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور ساگر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مور ان ملائيشيا

مُسڪرائي چيومانس: Same Name,

مون جِتي ڪِٿي پاڻ ۾ هڪڙي وڏي ڪَمي محسوس ڪئي انگريزي نه اچڻ جي، ۽ خان کي گذاري جيتري اچي ٿي بلڪِ ڪافي حد تائين، تنھن ڪري ڪم آسان ٿي ٿي ويو، نه ته اشارن جي عجيب جھان ۾ نه هِيڏانھن ٿو ٿِجي نه هوڏانھن. TBS بس ٽرمينل تي آياسين وڏي رَش هئي ۽ چيڪنگ به ايئن پي ڪئي وئي ڄڻ ايئرپورٽ تي پُھتا هُجون ۽ بس اَڏو به ڪنھن ايئرپورٽ کان گهٽ نه پي لڳو. سوچيون ٿا هي هِتان جا ماڻھو اسانجي پياري پاڪستان اچن ۽ ايئن بس اَڏي تان گذرڻ تي ٻيھر راڄن کي ڏَس ڏين ته هِن پاسي مَتان وڃو.
قطار ۾ بيٺاسين، خان چيو تون بيھي ٻنھي جون ٽڪيٽون وٺجان، قطار ۾ بيٺس انڌي منڊي انگريزي ۾ ڳالھايم ملاڪا جي ٽڪيٽ گُهرجي، گاڏي ۾ ڪيتري دير آهي. پُڇيم:
One Person?
Two Person
Name Plz.?
Khan Muhammad, Khan Muhammad
One Person Name Plz. ?
Khan Muhammad
Two Person Name?
Khan Muhammad.
ڇوڪري پين کي چَپن تي آڻي مون ڏي ڏِٺو، مُسڪرايو،
ايئن چَپَن تي پين آڻي،
۽ چَپَن مان مُرڪ ڇاڻي
ڇا تون سوچين پئي آخر
رُخسار تي پيا رقص ڪَن
ٻَڌ ڇَتَن کي ڇوڙ نه ڇوري
دِل ڪنھنجي ڪر نه چوري
ڪر نه ايئن تون سينا زوري
ڪورو مَٽ آ تنھنجو بُت
مون پارو ڪو مُسافر
پي ويندئي ٻُٽئون ٻُٽ
سُونھَن جو ٿئي سنھَن سُھڻي
سرنھن جو ڄَڻ پيلو گُل تون
پوپٽن جا پَر کُليل ٿئي
رنگ تنھنجا سڀ چُمي
روپ تنھنجا سڀ کڻي
پَل ۾ ويندا اُڏامي
آڀونءَ ڄڻ تنھنجي جواني
پاڻ تي ڪر مھرباني
ايئن چَپَن تي پين آڻي
۽ چَپَن مان مُرڪ ڇاڻي
ڇا تون سوچين پئي آخر!!!؟
ڄڻ ساڻس مذاق ڪري رهيو هُجان، (مٿيون نظم به ذهن تي ڪنھن دُنڌلي عڪس جيئان اُڀري آيو) مونکي به ڄڻ مزو پي آيو، پر سوچيم معاملو نه بگڙي، سو مُسڪرائي چيومانس: Same Name, Same Name، هُن به مُسڪرائيندي ٽڪيٽ ڪَٽي ڏني. ٽڪيٽ تي گيٽ نمبر8 لکيل هو، ڳوليوسين گيٽ نمبر8، پريان اسڪرين تي نمبر هَلي رهيا هئا، هِتي جا بَس اڏا به ڄَڻ ايئرپورٽ هُجن ۽ پنھنجا بَس اڏا، بس ٻُڌائڻ جي ضرورت ناهي، سڀني کي خبر آهي. گيٽ نمبر8 جي سامھون اچي ويٺاسين، فوٽوگرافي ڪئيسين، مووي ڪِلپ رڪارڊ ڪيا، اسٽيشن انتھائي وڻندڙ هئي، هڪڙيون مايون صفا چڍيون پايو هَلن، ڪي نيڪر ته ڪي وري پوريون پوريون ويڙهيو وَتن پيرن کان مٿي تائين ڍڪيل، سڀ رنگ ۽ نسل هئا هِتي. پر ڪير ڪنھن کي چِتائي نٿو ڏِسي، سڀڪو پنھنجي ڪم ۾، بس آئي ۽ اسڪرين تي نالو هليو، سڀئي قطار ۾ ٿي بيٺا هڪ قطار ليڊيز جي ٻي قطار جينٽس جي، چيڪنگ ٿي اسڪيننگ گيٽ مان گُذرياسين. پوري 12 وڳي گاڏي لڳي بيٺي. جيڪو ٽائيم ٽڪيٽ ۾ لکيل هو. چڙهياسين سيٽ نمبر 21 ۽ 22 تلاش ڪئيسين. منھنجي سيٽ نمبر 22 ۽ خان جي 21 هئي، سيٽ نمبر تلاش ڪري سيٽن تي ويٺاسين ۽ وري به اِها ئي حيرانگي هِتان جي سِسٽم، هِتان جي نظام جي خوبصورتيءَ تي پيا سوچيون ۽ پنھنجي مُلڪ جي ٻيڙي ٻُڏل سِسٽم تي رڳو پار ڪڍي روئي ئي سگهجي ٿو. خبر ناهي ته ڪڏهن اسان جا سياستدان انسان ٿيندا، ۽ اسان جو مُلڪ به ترقي يافته مُلڪن ۾ شمار ٿيندو.
رستي ۾ خوبصورت منظر ڏِسندي اکيون ٿڌيون ڪندا هلياسين، تقريبن ڏيڍ ڪلاڪ جي سفر کان پوءِ ملاڪا پُھتاسين، هِتي جو به بس اَڏو اهڙو ئي شاندار ۽ هر شئي مِلي پئي. موبائلن جون کوڙ ڪمپنيون، جيئن ايئرپورٽ تي هر شئي ملي ٿي، ايئن هِتي به، اسٽيشن مان ٻاهر نڪري ٽيڪسي پوائنٽ تي آياسين. ٽِيڪسي واري سان پوري ٽوئر جو ڳالھايوسين، وڌيڪ پيو ٻُڌائي، پوءِ چيوسين اسانکي صرف سٽي سينٽر ڇڏي اَچ. ٽيڪسي ۾ ويٺاسين، هِتي جون ٽيڪسيون به اسان وٽ هلندڙ ڪرولا جھڙيون آهن، ۽ ڪراچي ۾ هلندڙ ٽيڪسيون اوڻيھه سئو ٻُڙي دؤر واريون پيون هلن، اڇا ڪپڙا پائي ويھه ته سڄي رستي ۾ چوڌاري ڪپڙا بچائڻ جي چڪر ۾ ماڻھو پريشان ڪِٿان ڪو ڪپڙن کي ٽِڪو نه لڳي.