چنڊ ڏانهن
هن جي اکين ۾ آس جو ڏيئو چمڪندو ئي رهيو
ته ملندو اٽو، بک لهي ويندي.
اوچتو موت جي ٽهڪ تي غربت ٽاه کاڌو،
بي يقيني جي عالم ۾ آس ڪچلجي ڪري،
رڙين تي چوڙيون ڇن ڇن ڇڻيون،
مينهن جي پوسل تي رت وُٺو،
۽ اٽو ماس سان ڳوهجي هو ويو.
سيٺ تسبيح جا مڻيا سوريا دري کان
غربت جي بي وسي تي سج رنا ڪرڻا
رنيون ڌيئرون
پٽن جي آس پسڻ کان اڳ ۾
غربت جي تيز ڌار هن جي نڙگهٽ تي ڪري
عيد جي چنڊ جهڙا چهڪ هئا هن جي بدن تي،
لڱ لڱ تي هيون رهڙون
هر آس پئي ڦٿڪي گهٽئ ۾
عيد وقت کان اڳ ڀيرو ڀڳو
مفت ۾ جيڪو مليو، ٺيڪ ٿيو
او عيد جا چنڊ! هيل به اسين توکي ائين ئي ڳولينداسين اڀ ۾
مبارڪون به وٺنداسين
تون اسان جي اڱڻ تي بيٺل کجي جي لام تي هميشه وانگر لهجان
ته جيئن اسان به عيد ڏينهن غربت ملهائي سگهون،
مبارڪون وٺي سگهون.
(ڪراچي جوڙيا بازار سانحو 14 سيپٽمبر 2009)
******