منوڙو
جنهن جي اندر
ساهه، نقشا نينهن جا ڌاڳا ٽٽل،
جنهن جي گنبذ تي اُڪريل نقش تي ڪا نازنين
ڄڻ صدين جي ٿڪ جي تصوير آهي
يا ڪنهن راڻيءَ جو بدن پٿرائجي آهي ويو.
۽ هي گرجا !
ڄڻ صليبن تي چڙهيل ڪائي ڪهاڻي
سمنڊ ڄاڻي، چنڊ جي ساري سهائي.
ڪيئن چئجي هي اجاڙون
۽ هي هوڙن تي پڪارون بي ستيون رهجي ويون
هي سمندر تي گهلندڙ هير ۾ بدبوءِ ڀريل
۽ هي گرجا تي صليب
ڄڻ غلاضت ۾ ڦٽل ڪوئي ڪنول
آءُ هلي آ وقت تنهنجي ٻانهن ۾ جو ٻل آ
جي سمندر شور کي روڪي سگهين
نفرتن جي بوءِ کي ڌوئي سگهين.
***