لياري
ڪو ته سپنو
درد جيان اُلري اچي ٿو،
روز لياريءَ جي ڪڇ تي
چنڊ جيان اڀري اچي ٿو.
ها صدين کان درد لياريءَ جي گلين ۾
پوءِ به ماڻهوءَ جي لڱن ۾
ڪا ته اهڙي ٿڃ آهي جا لڙي ٿي.
ڇا ته دردن جي پهاڙن ۾ لڪل آ
رقص ”ليوا“ جو ڇڙي ٿو.
رات ويندي هي ڀنڀرڪو
ڄڻ پتڻ لاءِ گس آهي
۽ لياريءَ جي گهرن کان
ڏُور ويندڙ سڀ لڪيرون
زندگيءَ لاءِ ڏسُ آهن.
۽ هو ماڻهو
ڄڻ پتڻ تي زندگيءَ جون
ڪيتريون معنائون وکريل
چند سڪن لاءِ ميڙن ٿا.
جيئن صدين کان هي ستارا چنڊ آهن
درد ڪوئي گهنڊ آهي
جو لياريءَ جي گلين ۾
جيئن گڙي ٿو
رقص ليوا جو ڇڙي ٿو.
***