تنهنجي ياد ۾
اُداسين جي پويان
سڄي شهر ۾ ماٺ جو ڪوئي طوفان آيو،
هر خبر دلبري جي جهان ۾
وئي “ريپ” ٿي ڄڻ
۽ اسان پنهنجي پويان نهارڻ کان اڳ ۾
اڳياڙي جي لمحن سان ڀاڪر ڀري هو رُنو
ياد جي ڪنهن سحر ۾ رهياسين مگن.
رات ڏينهن
موت تنهنجي جو غم
ڪو اڄاتو زخم هو
جو دل جي تهن ۾ ئي جهرندو رهيو.
اڄ اوهان جو جنم هو، اي منهنجا صنم!
راند ۾ هار جو ڪوئي ويچار
پڇتاءُ جي ڪا لهر هئي، ڌڪيندي رهي.
قبر تنهنجي اسان جي اکين ۾ رهي
۽ اسين ڄڻ ته مڪلي کنيو ٿا گهمون.
سياري ۽ پاري جي راتين ۾ ايندا رهيا
خواب ڀونئرا، اکين جي گلن تي سڏيندا رهيا.
آرهڙ جي اُس ۾،
دلين جي ٿرن ۽ برن تي،
اسان پنهنجي تقدير جا ڪي ئي بادل نه برسيا ڏٺا،
ڏٺوسين ته
تلوار جي نوڪ تي
شهر جي چوڪ تي
ڪا اگهاڙي اُماڙي ڏٺيسين
جا جلندي رهي
ڪنهن جي دل جي اُمنگ تي.
ڪيئن چئجي،
اسين تنهنجي خوابن جا محافظ نٿا ٿي سگهون
اي پرين هن جهان ۾!
جتي زندگي چار ڏوڪڙ
هي ٺوڪر، هي ٺوڪر
اسان ٿا جيئون درد جي هر پهر ۾.
اوهان جي شهر ۾
جتي کنڊرن جي ٿي پوڄا ٿئي
جتي تنهنجي يادن جا گل
تنهنجي قبر تي لڳل “ڪتبي” کان پري.
هي گهٽيون، گام ۽ ڳوٺ جا وڻ،
ٻُوٽا – هي ٻيريون، پهاڙيون، ڀٽون،
ڀاڻ ۽ کيت، ڀونرا
ڇڏي تون وئين يار ڪنهن جي بلي.
چئون ٿا ته، ڪنهن شهر جي جيل جي گيٽ تي
ڪنهن ممتا جي هٿ ۾ جهليل
هار جا گل سُڪڻ کان اڳي
ڪوئي طوفان اچي ئي اچي
تنهن کان اڳ ۾
اسان پنهنجي محبت جا واعدا ته پاڙيون.
يار جي هڪ هڪ جنم ڏينهن تي
لڙڪ ڏيئا ته ٻاريون،
اوهان کي ته ساريون.
هي مذهب جون اماڙيون
اسان ڏي وڌن ئي وڌن
۽ سياست جي درجي بندي ۾ عدوليل
اسان جا هي جذبا
اُڀي، ڳاٽ ڪنهن نئين جنم ۾
وري راهه تي وارجڻ کان اڳي
ڇا ڪجي؟
خودڪشي ئي ڪجي؟