سوڪهڙو
ڪائي ڪڪري،
ڄڻ ته رُٺل محبوبا آهي،
ڪرڙن جي ۽ ڄارين جي هر ڏاريءَ تي،
رنگين ڀنڀوريون گيت روئن ٿيون،
هر ڀِٽَ اڃايل ٿرياڻي جيان،
ڄڻ ته لڇي ٿي،
ٻارن جي ٻاڪار ٻڌي
ڪنهن ممتا جي ٿڻ مان،
ڳاڙهي ٿڃ وهڻ کان پهرين،
ڏٻرا نيڻ ٽمن ٿا،
۽ ٻالڪ من ۾ مرڪ لهڻ جو ڪوئي سپنو،
ڳاڙهي پيلي زخمي پوپٽ وانگي،
ٿر جي ٽانڊن تي ٽهڪي ٿو،
۽ “هو”
عيب لڪائڻ کان اڳ ۾،
مائرن ۽ پيئرن جي نڙ گهٽ ۾،
بک جو سرڪڻ لاهي،
شاهي بوٽن جي سازن تي،
ڪوئي قرض چڪائن ٿا،
“اواڪس” اڏاري،
سنڌوءَ جي ماٺار فضا ۾،
ڪائي ياد ڏيارن ٿا.