ڪهاڻي هڪ شهر جي
ويڪرن رستن ۽ کيتن ۾
موت جي ڪا لوڌ ٿي ڊوڙي اميدن جي پٺيان.
جلادن جي ڀاڪرن ۾ بندوقون،
سندن سُريتن وانگي
ڪنهن جي نيڻن کي ڏئي جهٽڪو
اجهامي ٿيون وڃن پل ۾.
هر گهڙيءَ ، جلادن جا هٿ،
پنهنجي سُريتن جي بُبن تي چُرپر ڪن ٿا،
ڪُنوارن وڻن جون ٽاريون
اڏنديون رهن ٿيون،
هن شهر وادين ۾ ڀٽڪندڙ سڀ مُسافر
سج جي آخري سڏڪي جيان
پنهنجي اڱڻ تي
درد جي هر ڪيهه کي ڪنائن ٿا.
ٻٻر ۾ لٽڪندڙ پلڙن سمان
چاندنيءَ جا ڪرڻا به زخمجي وٺا آهن اڱڻ تي
۽ سوچ جي ڪارب ۾
تاريخ جا ڪيئي سبق
ٽپڪيون ڏيئي نچن ٿا.
چاندني ۾
وڇڙي ملڻ جي جنون وانگي
بندوق جا ڇرا پيڇو ڪن ٿا زندگيءَ جو،
سانَ جي هر ٽاڏ جيان گولا رڙن ٿا،
چُمڻ جهڙيون سوين ناريون،
۽ ٽاريون گلن جون
زخمجي ڪري پون ٿيون
لتاڙجن ٿيون
زندگيءَ سان عشق جي هن ڏوهه ۾.
عاشق ۽ محبوبائون
خوف جي ڪنهن ڇانوري ۾
نون گيتن جون ڌنون ٻڌڻ لاءِ رڌل آهن.
دلين ۾ بي ڏوهي هجڻ جو احساس
ڪرڀ بنجي ٿو وڃي.
سک چين جون مندون مڙيئي
وقت جي ٽوڙهي ۾ قيد ٿي آهن ويون.
مگر ڪنهن ٻار جي چڳڙن جي لئي تي
ڪنهن ماءُ جي لوليءَ جي گونج
آدرشي گيت بنجي ٿي وڃي.
ٿڃ پياڪن جون کير ڌارائون
۽ سندن چپ سلامت رهن
عشق سلامت رهي
زندگي سلامت رهي.
******