قسمت جا ٽٽل ڌاڳا
اسان کان پڇو ٿان اسين ڪير آهيون؟
اسان جي ته قسمت جا ڌاڳا
ائين ئي ٽٽي ويا،
اسان جي ته خوابن کي ڄمندي ئي پوليو لڳي هو ويو.
اسان نه ڄاتو ڪڏهن
ته اسان جون خواهشون به
ڪاريون ٿي مرنديون ڪڏهن.
بس نقابن ۾ ويڙهيل ڪا مخلوق هئي
جا اسان جي گهرن مان
گلابن جون مکڙيون لُٽيندي رهي.
اوهين ته اسان جا آقا اڪابر
بس، توهان جي اندر جون دعائون اگهامن
يورپ جي نگاهن جا ڏيئا
توهان جي اندر جي اونداهين گهٽين ۾
ڏئي روشني ڪا وڃن شل
توهان جي اکين کي نپوڙي وڃن
هي ايڊز ورتل
توهان جي وزيرن جون گاڏيون
اوهان کي سلامت
جڏهن به چاهيو
اوهان جي مشيرن جي منهن تان
هي لينگها اُگهي نيٺ ڇڏجو
پوءِ پڇجو ته
اذيت گهرن ۾ هي پرفيوم هاريل
۽ چنبيلي جي ٻوٽن تي رت جا نمونا
گلابي بدن تي ڪي نعرا تراشيل
۽ سرڪڻ تي لٽڪيل جواني جي لذت اسان کان به پڇجو.
مري جي وياسين
ته ٽينڪن تي ويٺل توهان جي خُدائن کان پڇجو
ته اسين ڪير هئاسين؟
جن جا سڃاڻپ لاءِ لاشا
سدائين ڪفن لاءِ سڪندا رهيا.
هتي وقت ڪانٽا جهازن جي رفتار سان گڏ هلن ٿا
ڀلي ساري دنيا اڳاهين اڳاهين هلي
ڪا صدي ٿرٿلو ڏئي وڃي
۽ چنڊ جي چوانئٺ تي قدمن جي آهٽ
اسان جي دلين کي نهوڙي وڃي
ڀلي ڪو بُخارن ۾ ورتل هي نظريا
اسان جي مٿان موت سونپي وڃي
اسين صرف ايندڙ صدين جي چوانئٺين تي
لهندڙ سجن کي تڪيندا وتون
اسين سارا اوڀر ۽ اولهه جا رشتا نه ڄاڻو سڃاڻو
اسين ته دنيا جا مقروض ماڻهو
اسان کان پڇو ٿا اسين ڪير آهيون؟