ڪينجهر
جيوَ رڦن پيا
ٻار تڳي پيو
هيڏي هن آڪاس جي هيٺان
ٺار هوا ۾
ڄڻ پاڻيءَ ۾ پونرو تڙڳي
ڄڻ ڪو آڙيءَ جو آ ٻچڙو.
ڍنڍ پکيئڙو
ڪينجهر جي ڇاتيءَ تي کيڏي
رقص ڪري پيو پاڻيءَ پونرو.
پاڻيءَ ۾ انسان تري پيو.
ناوَ، ننڍي گهرڙي مان نڪري
نينگر رَڇُ سجائي ويٺي.
ڏور پري کان ڪينجهر ڇاتي
ڄڻ ڪو پوٺو
کيڏڻ جو ميدان هجي ڪو،
ٻار چڙهي ٻيڙيءَ تي ڊوڙن،
رڇ سنڀالن،
جهومن ڳائن،
ڏينهن سڄو وڙڪن پاڻيءَ ۾،
رات لڙيءَ جو ٻيڙيون ڄڻ آکيرا آهن
ڍنڍ پکين جا.
اون نه ڪو اوسيئڙو تن کي.
سَڌَ انهن جي ڪينجهر ڇاتيءَ تي وڙڪڻ جي.
جوڀن سنگ ڦٽي نڪرن ٿا
نينگر من مان
آڌيءَ جو ٻيڙيءَ ۾ سپنا.
ننڊ ڦٽي آ نيڻ ٻرن ٿا
خواب جلن ٿا
عڪس اڏن ٿا
ڪينجهر ڇاتيءَ تي ٽلڪن ٿا.
ها پر سپنا، جو ڀن سپنا
ڪي ئي سهرا گيت چوي ٿي
روح ڪلين کي ياد ڏنڀي ٿي
چنڊ، ستارن جهڙو جيون
آڌيءَ جو طوفان مچي ٿو
نينگر من ۾
سيءُ لڳي ٿو
رات ٺري پئي.