اداس دل جي ڪهاڻي
سدا نيڻ ساڻا، ٿڪاڻا،
اوهان جي گليءَ ڏي تڪيندا رهن ٿا.
اوهين ڇا،
اوهان جي نگاهن جي ڪشش ۾ بي چين هي دل
مگر
اسين پنهنجي غربت جي آڏو
سِڪايل نسل- ڇاڪريون!
جڏهن کان
اسان خواهشن جي غلامي قبولي
تڏهن کان اسين دربدر،
ڳوٺ- ڳيچن جي ڌن تي
هي لاڏا، هي ونيون،
هي شاديون مبارڪ
سکائون، دعائون مبارڪ
چڙن جي رڌم تي ڌراڙن جي جهونگار
جي نغمگي جو حسن ۽
اوهان جي نگاهن جي ڪشش
مگر ڇا ڪجي!
دل ته چاهيو گهڻو
ڳوٺ جي هر گلي ۾ ننڍپڻ
جي يادن کي ڳولي، ڦلهوري،
وڇوڙي جي نغمن کي
لڙڪن جي ڀيٽا ڏيون_ مگر ڇا ڪجي!
شهر جي زندگي
ڪنهن ڪرائي جي قاتل جيا
سدائين وقت جي منتظر
۽ اسان دربدر
الائي، ملاقات ٿيندي نه ٿيندي!
اسان جي اکين جي اها ئي تمنا
اسين پنهنجي غربت جي آڏو
سِڪايل نسل – ڇاڪريون!