کنيا تو
منهنجي گهر ڏي وارين ٿو
۽ ڪي ئي ٻول اچارين ٿو.
هي منهنجي اک جي ڳوڙهن ۾
سنگيت پڪارون ڳوڙهن ۾
آ ڪيڏو درد اُڇاليو تو.
هر ويندي ويل ڏهاڙي جو
هر شام ڪنڊيءَ جي ٽاري تي
هي سورج ڪرڻن جيان سڱريون
ڪي ته اشارا ٻولن ٿيون
۽ بند زبانون کولن ٿيون.
تون ايندين وقت وڇوڙن ۾
تون ايڏي درد وڇوڙن ۾
ها ڪيڏي رڃ لتاڙين ٿو
هر روز صبح جي آمد تي
تون منهنجي گهر ڏي وارين ٿو
۽ سارا درد اچارين ٿو!