ننڊ
۽ اکين جي پاندرن ۾ پئي لڏي.
لڳي ٿو،
آئون ننڊ کان رُسي ويو آهيان
نه ڄاڻ ڪٿي رسي ويو آهيان.
جاڳ جاڳ سان رهي دوستي
ڪيترو دور نڪري آيو آهيان.
اکين ۾ تار تار آ پاڻي
پنهنجي لڙڪن ۾ ٻڏي ويو آهيان.
وقت جي وير هئي چڙهي آئي،
اسان جي سُکن جي ٻيڙي هر بار
ٻڏي، ٻڏي نيٺ تري آئي،
هر رات، رات وري آئي،
اوهان جي تات، تات وري آئي،
بس جاڳ، جاڳ سان جڙيو ناتو.
خواهشن جي وستيءَ ڏانهن هي وڌندڙ قدم
رُڪي رُڪي نه سگهيا سي ڪڏهين
هر پنڌ پيچرن تي اسان جا پيرا
هر واٽ واٽ پئي ٿڪجي.
بس جاڳ جاڳ سان ئي رهي دوستي،
پر ننڊ جو ناتو به عجيب آهي،
هوءَ ننڍڙي ٻار وانگر ٿي ڪڏي
۽ اکين جي پاندرن ۾ پئي لڏي.
***