ويران شهر جي گم ٿيل رهواسي ڏانهن
شهر جون سڀ ديوارون
ڊهي اڄ پيون.
نيڻ ٿا ٻوٽجن
شهر تنهنجي جو اڄ تصور ڪري.
اڄ اکين کان پري
پوپٽن جا بدن
لوئجي ڄڻ ويا خاڪ جي رنگ سان.
ننڊ جي ڳهر جون هوائون گهُلن ٿيون.
اداس چنڊ اڄ بي خبر
تنهنجي ڀڙڀانگ گلين ۾ توکي گهوري پيو
موت جي مند ۾.
مگر
اسان تنهنجي ناتي
ڪکاون گهرن جي وٿين مان
ستارن کي گهوري
زندگيءَ جا ڪي سپنا اُڻون ٿا،
ڪا گهڙي شهر تنهنجي جو اڄ تصور ڪري
***