ٻڏندڙ لمحا
اڪيلايون ٻڏيون يا ٻڏا خوابن جا غوراب!
شام جا لمحا ٻڏا يا ٻڏي سياست جي ڪارنهن!
تون وئين،
ڄامشوري جي سڄي هٻڪار ٻوڙي،
تو ڏني آخر ٽٻي ۽ وڃي نڪتين پري،
پوئتي سڏڪا ڀري،
لاش تنهنجو هو رُنو يا رُنيون يادون سڀئي،
تنهنجي هر هڪ آرزو ۽ اُمنگ جا ڪي ٿوهر
جي ڦٽا سيني اندر
تون وئين درد جون صحرائون جهاڳي
۽ هتي جون منتظر ڪي ئي جوانيون
نفرتن جي اُس ۾
برف جيان آهن رجيون
روز نماڻي اُڀ تي چنڊ ٿو ڳالهيون ڪري
تو ڏني آخر ٽٻي ۽ وڃي نڪتين پري.