سپنو
اسان به ڏکن جي لوڌ پويان لڳائي
الائي ڪيئن هليا آياسين.
ڏٺوسين ته طعني جو هڪڙو ئي فائر
دليون ڌار قصو چار ڪري ويو آهي،
اسان جي اکين ۾ جو مهمان ٿي آيو هڪ سپنو!
تنهن جي نڙگهٽ کي ڪٽيو ڪنهن خدا ڄاڻي،
قاتل، اکين جي ڪمزور جُهڳين ۾ مَٽيون ڪيئن خدا ڄاڻي،
اسان کي ته گمان ئي آ بس،
ته اوهان جي هٿن جو ئي ڪمال آهي.
اسان ته پنهنجي دل آڏو ئي مهڻي هاب ٿي وياسين،
بس تِر جي گٿيءَ تي ئي
دليون ڌار قصوچار ڪرائي ويٺاسين،
پنهنجي دل جو مُڪو مهمان مارائي ويٺاسين.