غيرت جو لاش
سُڏڪن ۾ لڪل سنڌ جي ڪهاڻي
ڪير ڄاڻي طلاق جي طعني جو درد ڇاهي؟
آخر هر بار بيگناه اوڇنگارون ئي زنجيرن ۾ ڇو جڪڙيون ويون؟،
خواهشون کوليءَ ۾ بند
ٻه، چار لڙڪن لاءِ ٻاڏائينديون رهيون،
ڀتين سان ڳالهائينديون رهيون،
۽ گود جي مختصر ڪائنات ۾
ٻار چڳڙن ۾ رهيو مگن،
خوشيون، در بدر سپنا،
هُن سڀ تهمتون زهر جي آخري پُڙيءَ جيان سنڀالي هيون رکيون
سُنوائيءَ جي سڏ تي وسوسن جا ڪاڪروچ
هُن جي جسم تي ڊوڙڻ لڳا،
زرد پتن تي لکيل قسمت جي ڪهاڻي
هوا جي رخ تي پئي اُڏاڻي
۽ هوُءَ ڏسندي رهي
ڪمري اندر هُن جي يادن جو زخمي پوپٽ
تڙپندو رهيو اڪيلو
عدالت جي ڇت تي پاريهل جو آواز
ذڪر خير جيان آٿت بڻيو،
جج ڏني فتوا ۽ هُوءَ آزاد ٿي
مگر
سڀ رستا هُن جي ٽنگن ۾ ڏانوڻ بڻيا،
نيڻ نهار تائين سرڻيون،
سوچ جون رقاصائون ۽ وڇوڙي جو درد
هُن وک کنئي،
ٻار چڳڙن کان ٽُٽو، ڪريو ۽ چيخ اُڏاڻي،
هُوءَ ڳڀا ڳڀا ٿي ڪري
رت رشتن جو وهيو،
سج ڏٺو
او سنڌ!
ٻڌاءِ تنهنجي هن غيرت جي لاش کي اسان ڪٿي دفنايون؟
******