ارپنا
ته اڏامڻ جي وهيءَ ۾ ئي
اسين گذرجي انڌي ڪائنات ۾ هلندي
ڪڏهين ائين به ٿي وينداسين.
پرينءُ جي ڀاڪرن کان ڏور
چمين جي آسري ۾ جاڳندي
رهبو.
ڪڏهن خوابن جي ڌرتيءَ تي
پکين جي چوڳ کي ڏسندي
ائين چاهت جي دنيا ۾
گلن جي تازگي- رنگت ۽ سرهاڻيون
پرينءَ جي ياد ڏياريندي،
الائي درد کان اڳتي
اسان کي ڇا ڏئي وينديون.
هوا جون دادليون هيرون
اکين ۾ ننڊ آڻينديون،
اوهان جي ڪا چمي ايندي
ڀري ڀاڪر خمارن کي
ڏئي ڪو نانءُهوءَ ويندي!
اسان ته سوچيو به نه هو ڪڏهين.
اسان جي خوابن جي دنيا،
ستارن جي ڀري محفل،
اسان تشبيهه پي ڳولي،
ڪڪر جي ڇانو ۾ تارا ستا هئا
منهنجي نيڻن ۾.
اسان کي ننڊ ڇا آئي،
اسان جي آرزو هئي ڪا،
ستارن کي چيو سين پي
لڏياسين پي،
وڻن جي ٻور کي ڇهندي،
اسان سرهاڻ جي واديءَ ۾
ماڻيون يادگيريون پي.
ڪٿان تنهنجو لٿو ڀاڪر،
ڪٿان تنهنجي چمي آئي،
اسان “پنهنجي” پروليءَ کي
ڌڪن ۾ پيا سدا توريون،
اسان رنگن جي “هوليءَ” ۾ وياسين موهجي
تنهنجي چپن آڏو.
اسان ته سوچيو به نه هو ڪڏهن.