ناشتي جي ميز تي
صبح جو سوائين ستين وڳي سجاڳي ٿي. منهنجي اوائلي سيڪو فاء واچ ٽي ڪلاڪ پوئتي هئي ۽ چار پئي وڄايائين. ٽائيم کي ترڪي جي معياري وقت موجب صحيح ڪري تاريخ ڏٺم. اڄ اپريل جي ويهين تاريخ هئي ۽ ڏينهن سومر جو. برش ڪري، ڪپڙا مٽائي ناشتي لاءِ ڇت تي وڃڻ لاءِ لفٽ دٻايم، پر دير تائين در نه کليو. ڪنهن فلور تي ڦاسي ته نه پئي؟ بيزاريءَ وچان ڏاڪڻ ذريعي مٿي وڃي هال ۾ داخل ٿيم. هي هال بهترين ترتيب ۽ سليقي سان ٺهيل هيو. Buffet سسٽم منجهه ٽيبل جنهن تي مختلف قسمن جون ڊشز، ڪافي، چاءِ، جوسز، فروٽ ۽ گهڻو ڪجهه لڳل هيو. چئو طرف نوجوان يورپي سندرين جي اٽالن پاڪستاني وفد کي پاڳل ڪري ڇڏيو. سندن دلفريب نخرا ماحول کيidealistic بڻائي رهيا هئا. سندن آلن وارن مان Shampoo جي هڳاء، ۽ ڪلهن تي ڪريل وارن مان ٽمندڙ قطرا جرسي جي ٽي شرٽ ۾ جذب ٿيندا پئي ويا. ڪنهن جلترنگ جيان سس پس، تاڙا ملائڻ، ناشتو ته نه هليو پراکين جو ڍئو ٿي ويو. هال بلڪل شفاف شيشن سان ڍڪيل هيو جنهن تي شو خ رنگن جا پڙدا لڙڪيل هئا. اوچائيءَ تان چئني طرفن جي استنبول جي اوچين عمارتن، سڌن رستن تي ڊڪندڙ ٽريفڪ ۽ مسجدن جا مينار پئي نظرآيا. ان سان لاڳا پيل هڪ کليل حصو، جنهن تي سن باٿ وٺڻ لاءِ بينچون رکيل هيون. مون پليٽ ۾ ڏهي، سبزي ۽ سلائيز ورتا، جيڪا منهنجي خوراڪ آهي ۽ چاءِ جو ڪپ ڀري هڪ خالي ٽيبل تي ويهي رهيس. مون چاءِ جو پهريون ڍڪ مس ڀريو ته چار پنج يورپي ڇوڪريون منهنجي ٽيبل تي Excuse me چئي لاپرواهي سان اچي ويهي رهيون، مون اٿي انهن کي اخلاقن رستو ڏنو. هنن مونسان ڪجھه ڪون ڳالهايو ۽ منهنجي اڳيان گسي ويهي رهيون. هنن پاڻ ۾ کل ڀوڳ پئي ڪئي. سندن جسماني ساخت ۽ انتهائي گوريءَ رنگت کين مرڪز نگاه بڻائي ڇڏيو. مان به هيڏي هوڏي ڏسڻ بهاني انهن کي scan ڪرڻ جي پوري ڪوشش ۾ هيس جيڪو اسان پاڪستانين جو قومي فريضو آهي. هڪ مرحلي تي هنن مون کان کنڊ جي ائڊريس پڇي. منهنجي ته شگر لو ٿي وئي ۽ ڏڪندي پنهنجي اڳيان رکيل پيالي سرڪائي انهن ڏي ڪيم. منهنجي ڀر۾ ويٺل ڇوڪري جيڪا انهن سڀني ۾ سيبتي پئي لڳي، تنهن ٽيبل تي استنبول جو نقشو کولڻ لاءِ ٻانهون ڦهلايون.آهستي آهستي نقشي جي مختلف هنڌن تي هٿ رکنديون ٽيبل کي ول جيان وڪوڙي ويون. منهنجي نڙي سڪي ٺوٺ ٿي وئي، پا ڻيءَ جو ڍڪ ڀري نڙي آلي ڪيم. مون پنهنجي حق ۾ اهو بهتر سمجهيو ته ٽيبل ڇڏي ڀڄي وڃان. سامهون واري ٽيبل تي ويٺل گجرانوالا جو قاضي مون کي ڏسي آڱوٺي سان فتح جو نشان ڏيکاريو ته موجن ۾ آهين ۽ منهنجي حالت اڌ ته تيز خوشبوئن ۽ باقي ڀريل جسمن جي هڳاءُ خراب ڪئي. مان ڪرسي ڇڏي هلڻ لڳس. ڪمري ۾ واپس اچي Jaguar پائي تيار ٿي هيٺ پهتم.
گروپ کي ٻڌايو ويو ته اڄ نيري مسجد ۽ ڪجهه ٻيون دلچسپ جڳهيون ڏسبيون، جنهن لاءِ ٽرام ذريعي هلبو، جيڪا walking distance تي آهي. اسان پنڌ پنڌ ٽرام جي اسٽاپ تي پهتاسين، ٽوڪن ورتو. پليٽ فارم تي انتظار پئي ڪيو، ته اوچتو هڪ تيز رفتار ٽرام اچي بيٺي ۽ سندس در کلي ويا ڪافي ماڻهو لٿا ۽ ڪافي چڙهيا. آئون رهجي ويس ۽ در بند ٿي ويا. پر شڪر جو گائيڊ به مون سان گڏ رهجي ويو. ڏاڍي کل پئي آئي ته ٻيا دوست بغير گائيڊ جي الائي ڪٿي وڃي نڪرندا ۽ جيتري تڪڙ ڪيائون اوترو انتظار ڪرڻو پوندن. منهنجي اها پراڻي عادت رهي آهي ته وٺ وٺان مهل پوئتي رهڻ جي ڪوشش ڪندو آهيان، پوءِ شادي هجي يا شغل. اڪثر شادين مان بکيو موٽڻ تي گهرواري جي تنقيد ۽ ٻارن جي کل تي لڄي ٿيندو آهيان. سا ڳي حالت فوٽو ڪڍرائڻ مهل به ٿيندي اٿم. هيومن رسورسز ڊيولپمينٽ نيٽورڪ جڏهن چنار هٽس بوربن ۾ ٽريننگ رکي هئي، ته ان جي سرٽيفڪيٽ ورهائڻ واري تقريب وقت جيڪي سرٽيفڪيٽ ڏنا ويا، انهن ۾ گروپ فوٽو به پيوند ڪيل هيوپر اتفاق سان منهنجو فوٽو نه آيو. جڏهن مون کان گروپ فوٽو مان غير حاضر رهڻ جو پڇيو ويو ته ٻڌايم ته مان موجود ضرور هيم، پر منهنجي اڳيان بيٺل دوستن پاڻ کي نمايان ڪرڻ جي ڊوڙ ۾ مون کي لڪائي ڇڏيائون. منهنجي ان جواب تي سجاد مون کي sorry چيو ۽ چيائين ته هنن ۽ فوٽو ڪڍندڙ جو به فرض هو ته سڀني جو منهن اچڻ کي يقيني بڻائين ها. هتي وقفي وقفي سان ٽرام اچن ٿيون، اسان ٻي ٽرام ۾ چڙهياسين ۽ ٽرام جون ٽي اسٽيشنون ڇڏي لهي پياسين. هتي اسان جا تڪڙا دوست پڻ انتظار ۾ بيٺل نظر آيا. اسان جو قافلو نيريءَ مسجد طرف روانو ٿيو. رستي تي اسان گروپ ڦوٽو ڪڍرايو جيڪو جرمن ڦوهاري اڳيان نڪتو.