شاعريءَ جي پيار جي پاڇي ۾
شاعريءَ! آئون تنهنجي حضور ۾ پاڻ کي اُن شخص وانگر محسوس ڪري رهيو آهيان جيڪو مُدتن کانپوءِ ڪنهن عبادتگاه ۾ اچي بظاهر ته سجدي ۾ جهڪيو آهي، پر سندس ذهن ڪنهن ٻئي ماڳ ڀٽڪي رهيو آهي، منهنجي به تنهنجي حضور ۾ بس ايتري ئي ڪمائي آهي. پر تنهنجون مون ناچيز تي اڻ ڳڻيون نوازشون آهن تو مون جهڙي عام رواجي ماڻهو کي بامقصد زندگي گذارڻ جو درس ڏنو، منهنجي وجود کي وشالتا بخشي توئي مون کي پنهنجي ڌرتيءَ ۽ قوم سان عشق ڪرڻ سيکاريو. تو مون کي انسانيت جو علمبردار بنايو تنهنجي طفيل ئي مون فطرت سان پيار ڪرڻ سکيو ۽ تو مونکي ڪيترائي پيار ڪندڙ دوست ڏنا جيڪي منهنجي وجود جو حصو ۽ حياتي جو ڪُل سرمايو بڻجي ويا. سچ پچ آئون تنهنجو هڪ ٿورو به لاهي نٿو سگهان عام رواجي زندگي ۾ به تنهنجي لامحدود هئڻ جي احساس مون کي ڪيترين ئي ڪم ظرفين کان بچايو آهي ۽ مون دليون ڳنڍڻ وارو وکر ورهايو آهي، تنهنجي صدقي مون بابا ڀٽائي جي ٻئي فهم سان پرين پسڻ واري سٽ تي عمل ڪندي پنهنجي ڌرتيءَ جي هيسيل ماڻهن سان سندس ڏک سُک ۾ شريڪ ٿيڻ کي افضل عبادت ڄاتو آهي.
شاعريءَ! هي اهو رهزن دؤر آهي جنهن ۾ سڄي ڌرتيءَ جو گولو جُون جي ٻرندڙ سج جيان دوزخ بڻيل آهي ۽ ماچيس بدران ماڻهو ماڻهو سان جلي رهيو آهي. ان ماحول ۾ صرف تنهنجو دوستاڻو ۽ عاشقاڻو وجود ئي ماڻهن کي ڪجهه گهڙين لاءِ روحاني سڪون بخشي ٿو.
مون لاءِ اها ڳالهه به مُسرت ۽ آٿت جو باعث آهي ته ڏکين حالتن باوجود منهنجي قوم جا باذوق نوجوان مذهب جي نالي ۾ ڪي فساد ڪرڻ بدران گهڻي تعداد ۾ تنهنجا پوئلڳ آهن ۽ تو سان پيار ڪن ٿا ۽ ڀٽائي، سچل، سامي ۽ مئين شاھ عنايت رضوي واري ڏسيل واٽ جا پانڌي آهن. مون کي سج جهڙو ويساھ آهي ته تو ذريعي ئي جهر جهنگ ۾ محبتن جا گيت گُونجندا درد جي ڪاري رات ختم ٿيندي، امن آجپي سلامتي جا نوان سج هن ڌرتي مٿان ضرور اُڀرندا.
آئون اهو ڄاڻان ٿو ته تون (شاعريءَ) زمانن کي جاڳائين ٿي، تبديلين جا رابيل ٽڙائين ٿي. مون وٽ قطعي اها دعويٰ ناهي ته مون گلزار ڪيو آهي! نه ائين ناهي اصل ۾ تو مون کي حق ۽ سچ جو حاميءَ بنايو آهي، تون جنهن به روپ ۾ مون وٽ آئي آهين، مون اهو روپ قبول ڪيو آهي، بس اها دلي ڪوشش ڪئي اٿم ته توسان نڀاءُ جاري رهي، چاهيو اهو اٿم ته تنهنجو روح ميرو نه ٿئي. تنهنجي مُرڪ قائم رهي، تنهنجا آرس اوپرا نه لڳن. شاعريءَ تو مون کي جيڪو منفرد وجد ڏنو آهي، ان کان وڏي مون لئه ٻي ڪا به دولت ناهي.
مهربان پاٺڪو! آئون توهان پنهنجن سڀني مهربان پڙهندڙ چاهيندڙ دوستن جو دل جي گهراين سان شُڪر گذار آهيان جن سال 2005ع ۾ ڇپيل منهنجي پهرين شعري مجموعي ”اُگهي ڪير ڳوڙها“ کي محبتن ڀري موٽ ڏني روبرو، فون توڙي خطن رستي منهنجي بي حد گهڻي همت افزائي ڪئي توهان جي ان حوصله افزائي مون کي وڌيڪ لکڻ لاءِ اتساهيو پنهنجو هي ٻيو شعري مجموعو ”بهارون سوڳواريءَ ۾“ توهان جي خدمت ۾ اِن آس سان پيش رهيو آهيان ته مون کي پنهنجي بهترين مشورن ۽ راين سان نوازيندا ته جيئن منهنجي لاءِ شعري مسافت سولي بنجي سگهي ۽ آئون شاعريءَ جي سفر ۾ پنهنجو اوڻايون دور ڪري سگهان ۽ توهان پاٺڪن کي ئي مان بهترين نقاد سمجهان ٿو.
آخر ۾ آئون ٿورائتو آهيان اُتساھ پبليڪيشن مٺي جي روح روان مانائتي دوست دليپ دوشي لوهاڻو جو جنهن گذريل ٽن چئن سالن کان مختلف ادارن ۾ دربدر ٿيندڙ منهنجي هن مجموعي کي پيار جو ڀاڪر آڇي هڙان وڙان خرچ ڪري مختصر عرصي اندر پڙهندڙن تائين پهچائي عمر ڀر لاءِ مون کي پنهنجين محبتن جو قرضي بنائي ڇڏيو آهي.
ان کانسواءِ آئون احسان مند آهيان پياري ڀاءُ دليپ ڪوٺاري ۽ سندس شاگرد تيرٿ راٺي جو جن ڏينهن رات محنت ڪري هي ڪتاب ڪمپوز ڪيو آئون پنهنجن پيارن سائين شنڪر ساگر، گل گوماڻي، آسي زميني، وفا محمود نهڙيو، اشوڪ شرما، ايوب کوسو، پرڪاش ڪرماڻي، عيسيٰ نهڙيو، حفيظ سنڌي، عبدالحميد نهڙيو، امر ساهڙ ۽ ڀارو امراڻي جون محبتون ۽ ٿورا ڪيئن ٿو وساري سگهان جن وک وک تي منهنجو ساٿ ڏنو ۽ رهنمائي ڪئي پنهنجين نيڪ صلاحن سان نوازيو.
اياز رضوي
03332514637
03003317337
ٽپال گهر نئوڪوٽ
تعلقو جُهڏو ضلعو ميرپورخاص سنڌ
ayazshahrizvi12@gmail.com