بيت
ڌرتي تنهنجي درد کي ويٺا وساري،
ماڻهن ڄڻ ماري، جئري ڇڏيو پاڻ کي.
❖
اکيون پُوري ٿو ڪرين، جيڪو جيئن چوئي
اڙي مار پوئي، لڄائين ٿو ڪُڙم کي
❖
توڙي مون سان دلربا هليو ناهين سِڌو
پر مون ناهي وِڌو سنڌو ڪو سنگت ۾
❖
هوندو آهين جنهن گهڙي اکين کي اوڏو
لهر نڪي لوڏو سپرين منهنجي ساهه کي
❖
سجاول ۾ سوڳ پکيڙيو پاڻ،
هڪدم اُڏاڻي مرڪ هر ڪنهن مُک تان.
❖
پاڻي پاڻي ٿي ويو سارو ناٿن ساهه
مُٺ ۾ اچي ساهه هر ڪنهن ماڻهو کي ويو.
❖
پاڻ سڀئي بازيون، هٿن سان هاريون،
ڌرتي تي ڌاريون، پنهنجي جهڙتي ٿو وئي،
❖
سڄو آهي سوڳ ۾ سنڌين جو وانڍيو
هيل به هُن سانڍيو، آهي ڏک ڏڪار جو
❖
گڍي تان اڌ رات جو مئيءَ جو منظر،
اُڀ جهڙو ڪر وڇيل هو واري مٿي.
❖
چانڊوڪي جي رات ۾ جرڪي گڍي ڀٽ،
ڄڻ ڪا اُملهه سٽ آهي شاهه لطيف جي.
❖
گڍي تان اڌ رات جو وڌي مُون نظر،
مٺي جو شهر، هيو منهنجي مُٺ ۾
❖
گڍي تنهنجي گود ۾ آڌي ٽاڻي مان مان
”گوماڻي گُل سان سليان ويٺو سورڙا
❖
-