مُور نه ڪوئي تنهنجو مٽ آ،
هر ڪو رشتو توکان گهٽ آ.
بند نه اوڌر ٿيڻي آهي،
ماءُ جي دل جو اڻ کُٽ هٽ آ.
تنهنجي محبت ميٽي ڇڏيو،
هر ڪو جهونو گهرو ڦٽ آ.
سنڌ نه ڇڏبي ڪنهن حالت ۾،
پنهنجي ڌرتي پنهنجو پٽ آ.
شيشي جهڙا اُجرا سپنا،
ڪونه اندر ۾ پنهنجي ڪٽ آ.
ڳوٺ جا دلڪش منظر آهن،
شهر ۾ ڏاڍي گهٽ ٻُوسٽ آ.
ڌوڙ سا نگري سُڌري سگهندي،
جنهن جو راجا ئي چرٻٽ آ.
ياد جا بادل روز ٿا برسن،
دل جي کيت ۾ ڪاٿي وٽ آ.
آزادي جو دؤر آ ”رضوي“
پوءِ به ڳچي ۾ تنهنجي گهٽ آ
✤✤