خالي گلاس آهي،
صدين جي پياس آهي.
خوشبو وڪامجي وئي،
موسم اُداس آهي.
دل ڇانورو ٿي ڳولي،
وڻ بي لباس آهي.
چهرو نه آهي تنهنجو،
ڪو اقتباس آهي.
گوڏو نه اک ڏسي ٿي،
ڪيڏي اُماس آهي.
ڌرتي ڇڏي وڃي پيو،
ماڻهو بي قياس آهي.
غالب ڇو هر ذهن تي،
خوف ۽ حراس آهي.
اڄ لوڻ کان به سستو،
ماڻهو جو ماس آهي.
وهندڙ ندي اکين جي،
ڪو التماس آهي.
ٿي خاڪ تنهنجي درتي،
مظلوم آس آهي.
ٽوڙي نه ڪوئي سگهندو،
رشتو جي خاص آهي.
دنيا جي ڪوڙي ياري،
آئي نه راس آهي.
رنگين گل اڏي ويا
گلشن نراس آهي.
تنهنجي پگهر ۾ جانان،
گُل گُل جو واس آهي.
دل پنهنجي ناهي “رضوي“،
غم جو اڀياس آهي.
✤✤