ڪُجهه لحاظي ٿي پئو،
اڄ ته راضي ٿي پئو.
نئين زماني جي سڄڻ،
سوچ تازي ٿي پئو.
آئيندي جي ڇڏ پچر،
درد! ماضي ٿي پئو.
دل کي پهرين صاف ڪر،
پوءِ نمازي ٿي پئو.
پنهنجي جذبن جو پرين،
پاڻ قاضي ٿي پئو.
سنڌ خطري ۾ اٿئي،
هاڻ غازي ٿي پئو.
✤✤
شاعري
بهارون سوڳواريءَ ۾
هي ڪتاب ”بهارون سوڳواريءَ ۾“ خوبصورت شاعر اياز رضويءَ جي شاعريءَ جو ٻيو مجموعو آهي. ايوب کوسو لکي ٿو ”ڳالهه رڳو شاعريءَ جي هجي ته اهو هڪ جملو ئي لکڻ ڪافي سمجهان ته، اياز رضوي شاندار شاعر آهي، پر ڳالهه اڃان ڪجهه اڳتي جي آهي. ڇو جو هُن جو ڪردار به خود شاعري آهي. آئون ائين به چوندس ته اياز رضوي پنهنجي شاعريءَ کان به ڪيئي درجا مٿي بيحد معتبر ۽ محبوب نظرياتي انسان آهي. هُو رجعت پرستيءَ جو ضد آهي. هُن طبقاتي ۽ مذهبي فرق جي ليڪن تي اڇو چُن ڦيرائي دل جي ديوار صاف ڪري ڇڏي آهي.“
- 4.5/5.0
- 6743
- 973
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- اياز رضوي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- سنڌ سلامت پاران :
- ارپنا...
- ٻه لفظ اُتساهه جا .....!!
- محبوب شاعر، دلربا ڪردار
- مهڪيا چُوڙا ماڪَ ۾
- هوا، خُوشبو ۽ اُجالن جو شاعر
- شاعريءَ جي پيار جي پاڇي ۾
- غزل
- سِنڌُ جي زمين تون
- وڇوڙو بَد دُعا جهڙو،
- نٿي دل ڪَکِ سَهي تو تي،
- هوا خُوشبو اُجالو تُون،
- حُسن جي بادشاهي آ،
- اک اک ۾ دفن آهي لُڙڪن جو هڪ خزانو،
- حسن پنهنجي جي هاڪ سمجهي ڇڏ،
- توبن زخمي عڪس جيان،
- هڪ ٻئي لاءِ پراوا آهيون،
- اچڻ ۾ دير هر ڀيري،
- نظر کي جا وڻي نه آ
- تنهنجو پاڙو پيارو مون کي،
- ڏياري هولي تنهنجو مُرڪڻ،
- رُسيو توبن جپ وڃي،
- پِرين ياد توکي ڪري ٿو سُمهان.
- فيض دل جو غني پکيڙي ٿو،
- تون پنهنجي وچن کي پاڻي ڏي،
- توکي منهنجو خيال ڪٿي آ،
- چيئي توڙي ٻه ٽي جُملا،
- تو ۾ ڪا ديد ناهي،
- سفر اسان جي نصيب ۾ آ،
- روح تنهنجي چاهه ۾،
- اک ۾ جذبو ظاهر ڪونهي
- ياد جاني ڪجان،
- پاڻي پاڻي سنڌ سڄي آ،
- ڳالهه زباني کي هر ڪوئي ڄاڻي ٿو،
- ڌرتي جو حُبدار اسان جو پنهنجو آ،
- نه تون جئري مهماتي ڏي،
- ڏُور نه ٿي تون مُور اڳيان،
- اکين کي قهر ڏئي وئين تون،
- ڀٽڪيل ڪوئي رُوح حياتي لڳندي آ،
- تو در سوالي منهنجا ڳوڙها،
- نيڻن ۾ ٻُڏي ڇوري
- پرتي نه رفيقو آ،
- جواڻ ملي ڪا پوڙهي کي،
- نه قرب ٿيو وصول آ،
- هاڻ ڪاوڙ ڇڏ کڻي،
- اڃان دُوريون گهٽيون ناهن،
- ڪا راحت ڪونه وڙڪي ٿي،
- مُور نه ڪوئي تنهنجو مٽ آ،
- مُک يار ڏسيو مون کي،
- دل جو پورو خيال توتي آ.
- تو ۾ لحاظ ڪونهي،
- ڳالهه تو ڪڏهن نه ڪئي محسوس هُئي،
- رنجشون الزام پاسي تي رکي،
- وئي سنگت ڦِٽي توسان،
- هاڻ هُن جي شهر تان گهُمرو ڪجي،
- سندم ڌرتي سخي آهي،
- خوشبو جي کرن جهڙو،
- جانم! تنهنجي ٻک ۾ آهيون،
- انگور بدن تنهنجو،
- دلبر مون سان پرتو ڪونه،
- حُب اڃان هيڪاندي تو لئي،
- ڪيسين دل هي آتي رکجي؟
- سوا تو جا گهڙي گذري،
- رهيو ڪو گُل نه ٽاريءَ ۾،
- دل کان پرتي زنگ رکي آ،
- ڳالهه جڳ جي اها سچي نڪتي،
- پير پنهنجا ٿڙي رهيا آهن،
- جيون منهنجو درد بنائي وئين پيارا،
- مون کي پر ڏيهي پکين جهڙو لڳو،
- لا غرض کڻي آهين،
- توبن قيامت ڪاريءَ جهڙا،
- هر ڳالهه وِيَئي وسري،
- وڇوڙو دل ڪکيو وڃي،
- هي سِيس اوهان جي قدمن ۾،
- جوت ويجهو هُجي،
- ڏس ڍير ڪنڊا آهن،
- هر ڪنهن ٽوڙيو پاڻ ٻنهي کي!
- تُنهنجي آڏو رَت رُنو آ،
- اڄ پُور چڙهي ويا ڦاهي تي!
- پاڻ ٻئي، شام آ،
- هو پاڻ جُهڪي پئي آ،
- رڳ رڳ ۾ روشني آ،
- مهمان تازو ٿي ويو،
- پن ڇڻ رُت آ،
- ڪُجهه لحاظي ٿي پئو،
- روز ڇو کامون جلون؟
- ڳالهه سدائين گهاٽي جي!
- خالي گلاس آهي،
- اکين اڳيان لطيف آ،
- طويل غزل
- ملڪيت مال نه ڌن ٿو گُهرجي،
- دل جو ائين تنهنجن پَٽن سان واسطو،
- عالمي احساس کي گولي لڳي،
- وائِيُون
- پنهنجو سڄو ديس
- بي حد آهي ڀلوڙ
- پيارا تُنهنجو پُور
- مُرڪي ڏنم ساهه
- هٿ ۾ جهلي جام
- هٿين خالي ور
- اکيون پير ڪري
- اُجريو آ هر انگ
- آهيون پاڻ ٻئي ڀاءُ
- بيت
- بيت
- نظم
اڄ ته راضي ٿي پئو.
نئين زماني جي سڄڻ،
سوچ تازي ٿي پئو.
آئيندي جي ڇڏ پچر،
درد! ماضي ٿي پئو.
دل کي پهرين صاف ڪر،
پوءِ نمازي ٿي پئو.
پنهنجي جذبن جو پرين،
پاڻ قاضي ٿي پئو.
سنڌ خطري ۾ اٿئي،
هاڻ غازي ٿي پئو.
✤✤