تُنهنجي آڏو رَت رُنو آ،
منهنجو هرهڪ خط رنو آ،
ڌرتي جي ناسورن تي ڏس،
پار ڪڍي پربت رنو آ.
پياسي حُسين حُسيني ياد پوڻ سان،
هٿڙن ۾ شربت رنو آ.
چاهت جي بازار ۾ وڪجي،
ماري ڪوئي مت رنو آ.
پنهنجن واعدن ۽ قسمن جي،
ڪونه رکي هُو پت رنو آ.
ڪاتي هيٺان مُرڪيا آهيون،
ڪنڌ تي ڏئي ڪو لت رنو آ.
عضوا وس ۾ ڪونه رهيا ٿس،
ساري جوڀن ست رنو آ.
ڪيڏو پيٽ بُکايل خاطر،
در تي اُڇليل ڀت رنو آ.
چهڪ بدن جا شاهد ”رضوي“
ڪونه ڪري هُو دت رنو آ.
✤✤