طويل غزل
هُن جو جيڪو رايو آهي،
جيون جو سرمايو آهي.
ڄاڻي واڻي تنهنجي آڏو،
هر هر مون هارايو آهي.
تون مُرڪئين يا وسڪاري ۾،
راسُوڙو ڪنهن ڳايو آهي؟
ڌرتي تي فطرت جي ويرين،
ماڻهن کي مارايو آهي.
پاڻ ٻنهي کي ٽوڙڻ لاءِ،
دنيا زور لڳايو آهي.
صرف ڪتابن ۾ ئي ڏني کي،
صابوءَ هار پارايو آهي!
چانڊوڪي ۾ مُرڪي چهري،
تارن کي شرمايو آهي.
باهه برهه جي تنهائي ۾،
جذبن کي گرمايو آهي.
”سن“ جو سائين گهٽ نه سمجهو.
سنڌ جو چوٿون پايو آهي.
تنهنجي پاڪ محبت جوئي،
منهنجي سر تي سايو آهي.
مهڪي پيو اسين آ شهر مٺي جو،
ڪير گڍيءَ تي آيو آهي
تارا آهن چُنري تي يا،
اُڀ ڪنهن هيٺ وڇايو آهي؟
دير سان قومون ٺهنديون آهن،
وقت اِهو سمجهايو آهي.
حق جا هوڪا ڏيندڙ کي ڏس،
دنيا هر هر گهايو آهي.
تنهنجن ويجهن رشتن مون کي،
تنهنجو گهر ڇڏرايو آهي.
وقت ڏکئي ۾ دلبر پنهنجو،
پاڇو ئي ته پرايو آهي!
پنهنجي دل جو ڏيهه سمورو،
ٿر جان يار اُڃايو آهي.
ڌرتيءَ کي مون ديوي سمجهي،
”رضوي“ سِيس نمايو آهي.
✤✤