ڳالهه تو ڪڏهن نه ڪئي محسوس هُئي،
دل ۾ تو لئه جاءِ ڪا مخصوص هئي.
ڄڻ سِرنهن جي کيت ۾ پُهچي ويس،
پيلي جوڙي ۾ مٺي ملبوس هئي.
ويندو مسجد ۾ ڪو پابندي سان هو،
مئڪدي جي ڀي چريي کي چُوس هئي.
عشق پنهنجي شهرتون ماڻيون وڏيون،
شهر ساري جي هوا جاسُوس هئي.
هُو ملڻ جي معاملي ۾ هر دفعي،
دل ٿي ڄاڻي ڪيتري ڪنجوس هئي.
شوق ڪوئي دل نه وندرائي سگهيو.
تو پُڄاڻان زندگي مايوس هئي،
ڪيترن ٽُڪرن ۾ آ ونڊجي وئي،
دل نه هئي ڄڻ ڪا رياست روس هئي.
ايتري ڪڪرن جي هئي ٿر کي ڪٿي،
جيتري ”رضوي“ کي تنهنجي چوس هئي.
✤✤