پير پنهنجا ٿڙي رهيا آهن،
پوءِ به توڏي رڙهي رهيا آهن.
منهنجي نيڻن ۾ تنهنجي يادن جا،
روز ڳوڙها ٽڙي رهيا آهن.
روشني جو قصور ناهي ڪو،
زلف مُک سان وڙهي رهيا آهن.
پڪ اچڻ جي آ، پوءِ به سوچن ۾،
کوڙ خدشا گهڙي رهيا آهن.
راحتون سڀ پري نگاهن کان،
درد دل ۾ مڙي رهيا آهن.
همڪلامي مٽيءَ سان بوندن جي،
ڄڻ ستارا کڙي رهيا آهن.
ٽهڪ ”رضوي“ ٿا آرسون موڙن،
ساز ڪيڏا ڇڙي رهيا آهن.
✤✤