اُس جو درد
سوڪهڙي جو سفر سُڃ جنمي رهيو آهي!
بهار ٿيڻ لاءِ بدن اُڃ اُجهائڻ جي احساس ۾ ويڙهجي ساڻا ٿي پيا آهن!
پر بارش ڪنهن به بدن کي ڀاڪُرن ۾ ڀري ڀڄائڻ لاءِ تيار ئي ناهي!
آخر ماجرا ڇا آهي!؟
جو گُلن جي چَپن تي پوپٽن جون چُميون نظر ئي نٿيو اچن!
سُڪل وڻن جي اُداس ٽارين کان پکين جا پيرا وڃائجي ويا آهن.
ڪا به شام شرنائي جي شور ۾ شرمائل نظر ئي نٿي اچي!
اکين جا اوجاڳا مُئل مُحبتن جي خوابن جو رت روئي رهيا آهن!
ڪنارا پاڻيءَ جو پيار ساري ٻيڙين کي ٻانهن ۾ ڀرڻ لاءِ بيتاب نظر اچي رهيا آهن،
پر پوءِ به الاءِ ڇو رُتن ۾ راحت ٿي ڪابه خوشبوءِ کلڻ لاءِ تيار ئي ناهي؟
۽ ويتر اُداسپڻا ساهن سان سلهاڙجندا پيا وڃن
جيڪي زندگيءَ کي فنا تائين پهچائڻ لاءِ مُسلسل پنڌ ڪندا ٿا رهن...!
• اي دوست اهو جيڪو تنهنجي هٿ ۾ لڪيل خنجر آهي.
سو ڀلي تون سامهون کڻي سڄو منهنجي سيني ۾ کپائي ڇڏ،
اِن سان مونکي ڪابه تڪليف نه ٿيندي
ڇو جو تنهنجا، منهنجي پٺيءَ تي ڏنل سمورا چهڪ اڃا تائين چَڳي رهيا آهن.
جن جو درد دشمنيءَ جي گهاءُ کان به گهرو محسوس ٿيندو آهي،
• منهنجي وجود جا ٽُٽَل ٽُڪرا اڄ به پنهنجو پاڻ کي ڳولي رهيا آهن،