واهيات ٽهڪ
ته تون هر وقت مايوس ۽ اُداس ڇو هوندو آهين!؟
ڇا تون ان زندگيءَ مان خوش ناهين؟
چوڻ لڳس
ها آئون اُن هر زندگيءَ مان خوش ناهيان جنهن زندگيءَ کي احساس جي مليل اک ئي ناهي
سوال ڪرڻ لڳس:
ڇا توکي ڪڏهن سنڌ جي اکين ۾ لُڙڪ نظر آيا آهن؟
طنزيه ٽهڪ ڏئي کلڻ لڳو.!
ڇا مٽي به روئندي آهي!؟
چوڻ لڳس، ها هيءَ انسان جي جسم کي جنم ۽ جياپو ڏيندڙ ڌرتي پنهنجن شهيدن ۽ غريبن جي لاءِ هر وقت روئندي رهندي آهي
جنهن کي محسوس ڪرڻ لاءِ به من جي اکين جو جاڳڻ لازمي آهي...!
اَن ڳالهه ٻُڌڻ سان هُن وائڙي ماڻهوءَ جا واهيات ٽهڪ ڪُتي جي اُوناڙ جان ٻيهر اُڀا ٿيڻ لڳا
۽ آئون ويتر اُداسيءَ جي اُس ۾ اڪيلو ۽ اُٻاڻڪو رهجي ويس...
• تون ته شاعريءَ جو جسم آهين
۽ هي منهنجا سڀ نظم تُنهنجي ئي نگاهه جو ناز ٿا لڳن...!
• اي فراز! تو ته شُهرت جي شهنشاهي اُها ماڻي ورتي آهي
جنهن کي ماڻڻ لاءِ ته اڄ جي دور جا ماڻهو پنهنجون زندگيون ئي ذيان ڪري ڇڏيندا آهن...!
• اَلاءِ ڇو اسانجي ديس ۾ امن فُٽ پاٿ تي مري ويل معصوم ٻار جي اُداس اکين جهڙو ٿو لڳي...
جنهن جي ته وارثي لاءِ ڪو به نظر ئي نٿو اچي...!؟
• ماڻهوءَ تي لڳل داغ هميشھ خراب لڳندو آهي
پوءِ چاهي اُهو داغ غيرت جو هُجي، يا غُلاميءَ جو...!