لتاڙيل لاش
جن جو سور هر صديءَ جي سيني کان وٺي سهڪندو پيو اچي.
اسان ته اُن نيڻن جي اڌوري آس آهيون
جنهن جا خواب رُڳو خاموشيءَ جي خُودڪشي ٿي ويندا آهن.
اسان ته اُن بهار جو اڌورو ڀاڪُر آهيون،
جنهن کي هر وقت خزان جي زرد خنجرن جو خيال ماريندو رهندو آ!
اسان ته اُن مُرڪ جو وڃايل واس آهيون،
جنهن جو هر احساس اڄ به اکين مان آلو ٿي اُڀري رهيو آ!
اسان ته اُن ڳوٺ جي شام جو اُجهاميل عڪس آهيون،
جنهن اندر ٻن پريمين کي پيار جي سزا ڏئي بيدرديءَ سان زندهه دفنايو ويندو آ
اسان ته اُن زخمي ٿيل پکيءَ جو تڙپيل تسلسل آهيون،
جنهن جي چُهنب ۾ ٻچن لاءِ کنيل داڻو به دربدريءَ جو درد بڻجي ويندو آ
اسان ته اُن ماڪوڙيءَ جو لتاڙيل لاش آهيون،
جيڪا بي ڌيانيءَ جي بار هيٺان اچي ڌوڙ ۾ ئي دٻجي دفن ٿي ويندي آ
ها پر اسان اُهو هرگز ناهيون.
جنهن جي هر حقيقت کي بيسُرائيءَ سان گڏ منافقت جو مرض لڳل هوندو آ.
• ڇا پنهنجي پيار جي گُلاب تي به نفرت جي خزان ته نه ڪري پئي آ؟
جو مُرڪن جون ٽڙيل سڀ پنکڙيون ماٺ جي مُرجهاءُ سان ڇڻي رهيون آهن.