اروڙ جو مست
نه ئي مان ڪنهن ڀٽائيءَ جي وائيءَ جو ورلاپ
نه ئي مان اڀيچند جي اکين اڳيان سرمد جي عشق جو ڏنل سجدو
جو فتويٰ جي دارتي چڙهي وڃي!
نه ئي مان ٻيجل جي سُرندي جي ڪا ساهه ستائيندڙ صدا
جا سورٺ کان ڏياچ جو ڪنڌ ئي ڪپي وٺي
۽ نه ئي وري مان بُلهاشاهه جي گُنگهرن جو گيت
جو صداقت جو سُر ڇيڙي نينهن جي نعري جو ناچ بڻجي وڃي
ها پر مان ته اُهو سونهن جو سنگيت آهيان جو محبوبيت جي مهڪ جو احساس جاڳائي جنمن تائين جيئندو رهي ٿو!..
• اچ ته دوريءَ جي رات کي ڌڪي عشق جو آسمان بڻجي وڃون!.