رُسوائين جون رولاڪيون
جو اسان پنهنجو پاڻ کان ئي فرار ٿا لڳون،
اسانجا احساس به اُن صدين کان اُجهاڻيل ديپ جي درد جهڙا ٿا لڳن،
جنهن ۾ ڪو به روشنيءَ جو ساهه وجهڻ لاءِ تيار ئي نه هوندو آهي!
۽ راتيون اُن جي رُسوائيءَ تي فخريه ٽهڪ ڏئي تنزون اُڇلايو پيون چونديون آهن ته اهڙيون زندگيون ڪنهن ذليل موت کان گهٽ نه آهن، جن جي ڪو به وارثي ڪرڻ وارو ئي نه هُجي
تڏهن ڀي روح رُسوائين جو رَت روئندي نظر اچي رهيا آهن
۽ دليون اُداسيءَ جي اُس ۾ سڙي سوڳ جو ڪو ڊگهو سفر بڻجي ويون آهن، تضاد رُسوائين جا رهبر بڻجي ويٺا آهن
جن مان روز نوان واهيا تپڻا جنم وٺي رهيا آهن
پنهنجائپون به اُگهاڙپ جي بازار ۾ نيلاميءَ جي نه وڻندڙ ڪردارن جهڙيون ٿي پيون آهن
رُسوائين ايترو ته پيار کي ناپاڪ بڻائي ڇڏيو آهي
جو هر گهٽيءَ جي گٽر مان ڪچن ڪيرايل ٻارن کي ڀنگين جا صفائي ڪندڙ بيلچا ڀاڪُرن ۾ ڀري ٻاهر ڪڍي رهيا آهن
ڪٿي به مُحبت جي مندر ۾ ڪو چاهت جو گهنڊ گونجندي نظر ئي نٿو اچي
رُسوائين ايترا ته ويساهه گهاتين جا نوان ويس ويڙهي ورتا آهن،
جو تن کي پرکڻ جي لاءِ به من کي الاءِ ته ڪيترين اُڀامندڙ اذيتن مان گُذرڻو ٿو پوي!
آخر ڪيسين تائين سڪونن جا سينا سور سهندا رهندا؟
آخر ڪيسين تائين اُميد جي ڳلن تان رُسوائين جا ڀيانڪ لُڙڪ ڳڙندا رهندا؟
آخر ڪيسين تائين ساٿ جا ڇڄي ويل سلسلا سُڏڪا بڻجي صدائن ۾ مرندا رهندا؟
انهن سڀني احساسن کي هينئن تي ليٽائڻ کان پوءِ اها ئي سُڌ ٿي پوي ته، جيڪڏهن اسان اڃا به انهن رُسوائين کي پنهنجن روحن تي رهڻ ڏنو ته اُهي اسانجو سمورو رَت ۽ ست ئي سُڪائي ڇڏينديون،
انهيءَ لاءِ اسان سڀني کي هڪ ٿي رُسوائين جي راڪاس راتين ۾ ڀي چاهتن جا ڪي چنڊ اُڀارڻا پوندا،
۽ مُحبتن جو مشعلون کڻي پيار جي پنڌ ۾ نڪري نينهن جي نڀاءُ جا نعرا هڻڻا پوندا
ته جيئن هر زندگي رُسوائين جي زرد رُت ۾ ڇڻڻ کان بچي پوي!....