ڌرتيءَ جو درد
جنهن تي زماني جي دردن جا چهڪ چِٽا نظر اچي رهيا آهن، پر وري به اُنهن مائرن جي مُحبتن کي سلام آ!
جيڪي ڌڱ دلير پُٽ ڄڻي ڌرتيءَ کي دان طور ڏئي ڇڏينديون آهن،
جن جي رَت جي ريج مان به ٻيا ڪئين گُلاب آزاديءَ جي خوشبوءِ کڻي ٽڙي پوندا آهن،
ها پر ڇا!؟
هن ڌرتيءَ جي درد کان وڌيڪ ڪو ٻيو به درد ٿي سگهي ٿو!؟
جنهن ڌرتيءَ جي چپن کان سنڌوءَ جي لهرن جا سڏ کسيا وڃن!
ڪيٽي بندر جي ڪڇ کان ديبل بندر لُٽي لاش ڪيا وڃن!
مورڙي جي ماڳن تي وحشتن جا وار ڪري سچائيءَ جا سينا ساڙيا وڃن!
ها! اچو هن ڌرتيءَ جي دل تي هٿ ته رکي ڏِسو!؟
جنهن جي تڙپ جو تصور ته سڪون ئي ساڙيو ڇڏي!
پر اڃا به توهان سنڌ ڌرتيءَ جي جيء کي جيارڻ لاءِ تيار ئي ناهيو!
اڙي هيءَ ڌرتي جيڪا توهانجو حقيقي گهر آهي،
ان گهر ۾ رهڻ لاءِ توهانکي سامراج جي سڏ جي سلامي ڇڏڻي پوندي،
۽ هڪ اهڙو انقلاب ٿي اُڀرڻو پوندو،
جنهن جو مقصد ئي فقط آزاديءَ کي ماڻڻ هوندو آ،
ها آئون اهو به ڄاڻان ٿو ته احساس ماريا ويندا آهن،
اوچا ڪنڌ ڪپيا ويندا آهن،
سرفروشن جا سڏ گهُٽيا ويندا آهن،
۽ ڦاهين تي ڪئين چنڊ چاڙهي ڦٿڪايا ويندا آهن،
پر پوءِ به اُنهن انسانن جي عظمت جا معيار ۽ مينار ڪڏهن مرندا ناهن،
هن ڌرتيءَ جي ڌڙڪندڙ دل جو قسم!
اوهان جهڙا ئي انسان انقلاب آڻيندا آهن،
جيڪي سچائيءَ جو سينو بڻجي تاريخ ۽ تعريف جي تبصرن ۾ هميشه زندهه رهندا آهن،
پوءِ ڇو نه ماٺ ۾ مرڻ واري زندگيءَ کي هڪ نئون روپ ڏئي انقلاب جي احساس جو آواز بڻجي،
هر گلي ۽ گام ۾ هڪ اهڙي گيت جو گونج بڻجي وڃجي!؟
جنهن جو پڙاڏو هر صديءَ کي سُجاڳيءَ جو سڏ ڏيندو رهي!...