وحشتون
ته ماحول سوڳ جي سور ۾ ويڙهجي ليلائي لڇڻ لڳو هو!
ڪميڻپن جا قهر بي حيائيءَ جي بڪواس سان جاڳي پيا هُئا
جنهن کي ڪو به رڙ ڪري روڪڻ لاءِ تيار ئي نه هو
۽ اُن اٻوجهه ارجن مينگهواڙ تي وڪاميل وردي پوش وارن ايترو ته ستم ڪيو؟
جنهن جي هر درد جي دانهن ڌرتيءَ جي دُکايل دردن جي سهڪيل ساهن جهڙي ٿي لڳي،
پر پوءِ به اُن پليت سوچن جي هلڪڙائپ جي هوڏ ته ڏسو.
جنهن اڳيان مُفلسي جو ڪو به معيار ئي نه هو،
۽ ويتر وحشتن جا اُگهاڙا آئينا ڏيکاريندي ارجن جي جسم تان ڪپڙا ڇڪي ۽ چيهاڙي ورتا هُئا،
جنهن جو کُليل تماشو ڪارونجهر جي ننگر شهر جا نيڻ ته ڏسي رهيا هُئا،
پرننگن ۽ نياڻين جي اڳيان به واهيات وحشتن سان ڪريل ڪردار پيش ڪيا ويا هُئا.
ها تڏهن به ڪنهن وارثيءَ جو سڏ سنڌ بڻجي روپلي جي رڙ ۾ روشن ٿيڻ لاءِ تيار ئي نه هو!
جڏهن ته اُن ارجن مينگهواڙ جي ڌيءَ پنهنجي نٿ ۽ ٻڪريءَ جا رکيل پئسا ڏيئي پيءُ جي اُگهاڙي ستم کي روڪرائڻ لاءِ رڙيون ڪندي روئندي رهي،
پر بي هودا بازار جا وڪاميل وردي پوش نياڻين جي پوتين کي پائمال ڪندي ارجن مينگهواڙ جي اُگهاڙي جسم مان ايئن جان ڪڍي رهيا هُئا،
جيئن اُڃايل ۽ اڀري هرڻ کي شڪاري گولين جا گهاؤ ڏيئي ڪُهڻ جي ڪرب ڏي فخر مان کڻي ايندا آهن!