آجپي جو گس
۽ بدحواسي ايترو ته ماحول کي معزور ڪري ڇڏيو آهي جو ڪٿ به سڪون جي سلامتيءَ جو سج اُڀرندي نظر ئي نٿو اچي
راتيون رُسوائين جا راڳ ڇيڙي چانڊوڪين کي چهڪ ڏئي بي ست بڻائي رهيون آهن.
چڪور چنڊ کي ماڻڻ کان اڳ ۾ ئي ماريا ويا آهن.
مُحبتن جا من ڪيڏا نه آنڌ مانڌ ۾ اچي اُداس ۽ اڪيلا ٿي پيا آهن.
جن جي چَپن تان مُرڪن جي مهڪ به زوري رهزنن روڙي ورتي آهي.
۽ سمورا عشق انا جي آويءَ ۾ اُڇلائجي رهيا آهن
جن جي وارثي ۽ وضاحت لاءِ ڪابه جُرئت جوان ٿي وقت جي وحشت سان اکيون اکين ۾ اٽڪائڻ لاءِ تيار ئي ناهي،
۽ سوڳ ويتر ساهن سان سلهاڙجندا وڃن ٿا
جن مان آجپي جو ڪو گس نظر ئي نٿو اچي...!