وڇڙي ويل چُمي
۽ آئون اُداس ٿي چنڊ ۾ به توکي ئي ڳوليندو رهجي ويس،
ستارا آسمان جي چادر تي تنهنجي نڪ جي ڦُليءَ جيان چمڪي رهيا هُئا،
اَسر ويل ڪويل به تُنهنجا ئي قصا پئي ڳايا،
باک به تُنهنجي بدن جيان ڀاڪُرن ۾ ڀريل بانوري احساس جهڙي پئي لڳي!
۽ پوپٽ گُلن سان ايئن پيار ورهائي رهيا آهن!
جيئن مُنهنجا چپ تُنهنجي ڳلن سان ڪي ڳهريل ڳالهيون ڪندا هُئا!
۽ تون اُهو سونهن جو ڪتاب لڳندي هُئين!
جنهن جا ورق به آئون چُمين جي آڱرين سان ورائندو هُئس،
اڄ اُنهيءَ ئي وڇڙي ويل چُميءَ جي درد جو قسم!
هينئين جي ساري حالت زخم زخم ٿي پئي آهي،
پر پوءِ به آس انتظاريءَ جو آسمان بڻيل آهي،
ته تون انهي آسمان ۾ هڪ ڏينهن ضرور چنڊ ٿي اُڀرڻي آهين!.
• تُنهنجي هڪ ئي مُرڪ منهنجي ساري مايوسيءَ کي مات ڏئي ڇڏيندي آهي،
پر اڃا به جيڪڏهن تون پنهنجن حسين چپڙن تان تازن ٽڙيل گُلابن جهڙن ٽهڪن جي خوشبوءِ فضا ۾ اُڏاري ڇڏين،
ته هي سارو مُرجهايل ماحول به مُحبتن جي جنت بڻجي وڃي.