ڪائنات
پر پوءِ به نفرتون نروار نظر اچي رهيون آهن.
۽ مُحبتون مُئل ماحول ۾ معذورن جيان جي رهيون آهن،
انسانيت جي اکين ۾ ڄڻ ته ڦُلا پئجي ويا آهن،
احساس آوارگيءَ جي اُس ۾ سڙي سور ٿي پيا آهن،
ڪوجهائپ جي ڪارين راتين وحشتن جا وار هر واٽ تي وڇائي ڇڏيا آهن.
چڪورن ڀي چنڊ سان چاهتون ورهائڻ ڇڏي ڏنيون آهن،
روهيڙا رُڃ ۽ اُڃ ۾ لُڇي لوساٽجي لاش ٿي ويا آهن
ٻاجهرين جي مُرجهايل مُند ۾ ٻاٻيهن جي ٻولين جي ٻهڪ ٻُڌڻ ۾ ئي نٿي اچي
پاڻيارين جي پيرن مان اُڏامندڙ مٽيءَ جي مهڪ جو قسم،
بُڇڙائيون بحيائي جو بُرقعو پائي گهر گهر ڪاهي پيون آهن،
مُرڪ جي معصوم چهري تي گينگ ريپ جي چڪن جا چهڪ چٽا نظر اچي رهيا آهن.
شعور ٺري جون ٻاٽليون ڏوڪي بهڪڻ جي ڀونڪ ۾ مصروف آهن
۽ انصاف ڄڻ ته فحاشيءَ جي اڏي تي دلالي ڪندڙ ڪنهن پوڙهي وئشيا جيان سگريٽ جا وڏا سوٽا ڇڪي تما شائي نظرن سان لُطف اندوز ٿي رهيو آهي
پر پوءِ به الاءِ ڇو ڪائنات جي سُندر چهري تي پوڙهپڻ جا گُهنج نظرئي نٿا اچن!؟.
• درد جي لفافي ۾ خوشين جا سمورا خط،
ڄڻ ته پوسٽ ٿي پري هليا ويا هُجن!
• اچ ته توکي ڇاتيءَ سان لاهي دل جي ڌڙڪن جي تيز بار کي هلڪو ڪري وٺان!