درد جا نشان
ته مونکي خوشيءَ جي منهن تي درد جي روهنڊڙي جا وحشي نشان نطر آيا آهن..!
• جڏهن به تاريخ جي ورقن کي کولي پڙهيو اٿم:
ته مونکي سچ جي اکين ۾ ڪوڙ جي قلم جي چُهنب چُڀيل نظر آئي آهي!
• منهنجن نيڻن جي مري ويل خوابن کان ڪڏهن به ڪو روئڻ هارڪو سوال نه ڪجو!
ڇو ته اُنهن وٽ هاڻ روئڻ لاءِ ڪوبه لُڙڪ ناهي بچيو!
• تون به خُدا جي جُڙيل تخليق
۽ مان به!
پر الائي ڇو اُهو سڀ ڪُجهه مون ۾ ناهي!
جيڪو تنهنجي هڪ ادا ۾ ٿو پسجي..!
• حُسن هميشه حوس پرستن حوالي ٿيندو رهيو آ
۽ حُسن جي عبادت ڪرڻ وارا فقط اکين ۾ مايوسيءَ جا لُڙڪ سمائي عشق جي درد جون نمازون پڙهڻ ۾ مصروف رهجي ويندا آهن.
• اُماس رات جي تنهائيءَ تي ڪڏهن به ڪا طنز ڀري آڱر نه کڻجو!
ڇو ته اُن ۾ پيار تان شهيد ٿي ويل پريمين جا روح موجود هوندا آهن!
• ٺٽي جي بازار ۾ سرمد ۽ اڀيچند جي عشق جو چرچو ته چوٽ تي چڙهيل آهي،
پر الاءِ ڇو!؟
ڪجهه سال اڳ انهيءَ ئي بازار ۾ درويش ۽ اگهاڙي گهمندڙ اُن عورت جو ذڪر ڪو به ڪالم نگار قلم جي نوڪ سان تاريخ جي سيني تي اُتارڻ لاءِ تيار ئي ناهي...!
• ڪڏهن به درد جي راڪاس جون ڳالهيون اُن محفل ۾ نه ڪجو،
جت پيار جي دلين جا معصوم ٻار روبرو گُفتگو ڪندا هُجن!
حُسن جي تعريف کي ڪڏهن به ماٺ جي مايوس موسم هٿان ڀيلجڻ نه ڏجو...!