ڀاڪُرن جي جنت
۽ ٻيو تون جيڪو مونکي ڀاڪُرن جي جنت ۾ جاءِ ڏيڻ لاءِ تيار ئي ناهين.
• اي اياز!
جن اديبن جا اڻ ڇپيل احساس دربدريءَ جي ڌوڙ ۾ ڌُنڌلائجي هميشه لاءِ دفن ٿي ويندا آهن،
تن جا ته روح هر وقت مٽيءَ ۾ به ماتم ڪندا رهندا آهن.
• پنندڙ ڇوڪرين جي ڇاتين تي حوس مان ڀريل عياش اکيون اُڇلائيندڙ ماڻهو!
ڪيڏي نه پنهنجي گهر تي غيرت جي گرم اک رکندا آهن..!
• منهنجو من ته ازل کان وٺي اُڃايل آهي
تون ٿورو ويجهو اچ ته تُنهنجي اڻ پيتل جوڀن جي ڀريل پيالي مان سرور جون سُرڪيون ڀري،
اُڃ جي احساس کي اندر مان ڪڍي اُڇلائي ڇڏيان.
• ڏامر جي روڊ تي مزدوري ڪندڙ غريب عورتون ايتريون ته احساسن جون امير هونديون آهن،
جن جي خالي پگهر سان به من جي مُئل ماڻهن کي ڀيٽا ڏيڻ گواراهه ئي نه لڳندو آهي..!
• اي ڪوي! ڇا تنهنجن نظمن جا نيڻ تڏهن کُلندا!
جڏهن هي ستارن سان ڀريل آسمان پنهنجي سموري سونهن وڃائي ويهندو!
• اياز!
آخر ڪنهن سان عشق جو احساس ونڊجي،
هتي ته هر ماڻهو پنهنجي دل جو درد روئي رهيو آهي!
• اچو ته اُن اميريءَ کي ئي الوداع چئي ڇڏيون،
جنهن اندر ڪنهن به صداقت جي سونهن جو سفر ئي نه هوندو آهي،
۽ اُن کان بهتر آهي ته اُن غريبيءَ جو ئي گيت بڻجي وڃون،
جنهن جو ايمان هر وقت اُجرائپ سان ڀرپور هوندو آهي..!
• اي اياز
منهنجي ته من ۾ هر وقت موهن جي دڙي جيان ڀٽون ڀرنديون رهنديون آهن!
۽ آئون اُن آثارِ قديمه جيئان مڪمل ڊهي پيو آهيان!
جنهن جو مُلهه اڄ جي ماڻهن وٽ ڦڪي مُرڪ جيترو ڀي ناهي!