عشق جي بارش
جنهن ۾ ڀٽائي به ڀڄي نوان سُر سَرجڻ لڳو هو،
۽ شيخ اياز به اُميد جي آسمان ۾ نينهن ڀريل نگاهن جهڙا نظم نِکارڻ لڳو هو.
ها ايئن آئون به ان عشق جي بارش ۾ ايترو ته ڀڄي ويو آهيان جو هاڻ واپس ورڻ جو ڪو گس نظر ئي نٿو اچي.
• ايئن تنهنجي رُسوائي منهنجي روح کي نهوڙي وجهندي آهي،
جيئن ايمبولنس جي ٻرندڙ بتي ڳوٺن ۾ حادثاتي هُل مچائي
ڇڏيندي آهي!
• ڪڃريءَ جي ڪوٺي تي ويٺل عورت جي اکين ۾ ڪنهن به قسم جي خوبصورتيءَ جو خواب الئه ڇو نظر ئي نه ايندو آ!
• سچ جي آئيني ۾ پنهنجي اُگهاڙپ جو عڪس ڏسڻ لاءِ ته ڪوبه تيار ئي نه هوندو آ،
باقي ڪنهن به ٻئي جي شرافت جي بدن تان لباس لاهڻ ۾ ته دير ئي نه ڪئي ويندي آ!
• هر دور جي دل ۾ درد جو ماتم برپا رهيو آهي.
• هر سار ۾ پنهنجو سور سمايل هوندو آهي.
• مان محبتن جي مندر ۾ رکيل اُهو ڏيئو آهيان،
جنهن کي رُسوائيءَ جون رُلندڙ هوائون سالن کان وسائي ويون آهن.!
• ڇا رات جي ڪاري چادر ۾ لڪي روئندڙ روحن کي چاهتن جي چانڊوڪين کان مليل چهڪ هوندا آهن!؟.
• هر موسم جي اکين ۾ مهڪ جو مڌ ڀريل هوندو آ!.
• هر خوشيءَ جي دل ۾ خوبصورتيءَ جو خيال هوندو آ!.
• سامايل اکين جا سُندر سپنا ته هر هر آرسون موڙيو پيا عشق ارپيندا آهن.
پر پاڻ الئه ڇو اڃا به خاموشين جي خزائن ۾ پن ڇڻ جيان پيلا ٿيندا وڃون.
• ڪُنوارپ آخر ڪهڙي ناول جو نکريل ڪردار آهي؟
جنهن ۾ رُڳو حُسناڪين جي هُڳائن جو ئي هُل مَتل آهي!.
• نا اُميدي ته نيڻن کان ننڊون ئي کسي وٺندي آ!
پر تڏهن به اُميد جي اک ۾ ڪو به ڳوڙهو نه هوندو آ.