انسان
ڇا توکي خبر آهي!؟
ته سنڌ ڌرتيءَ کي ٻه هارٽ اٽيڪ پئجي چُڪا آهن!
هڪ ڀٽائيءَ جي وڃڻ کان پوءِ!
ٻيو سن جي سيد جي وفات وقت!
۽ هاڻ ٽيو سنڌ ڌرتيءَ کي آخري هارٽ اٽيڪ هٿرادو ڏنو پيو وڃي،
ڇو ته انهيءَ سنڌ ڌرتيءَ جي گلي سنڌو نديءَ جو پاڻي سُڪائي ڪنهن ڪاري ڊيم جي نه ڀرجڻ واري پيٽ کي ڀرڻ جي ڪوشش ڪري سنڌ کي سُنڍ ڪيو پيو وڃي.
جيڪو سنڌ جي زندگيءَ مٿان موت جي ضرب کان هرگذ گهٽ نه آ..!
• اي تانسين اچ ته ڀٽائيءَ جي بيتن کي نوان سُر ڏئي انقلاب جي آلاپ سان وستيءَ وستيءَ ۾ ورهائجي گونج بڻجي وڃون.
• روح تي روهنڊڙن جهڙا لفظ ڳالهائڻ کان اڳ سوچجي ته بهتر ٿيندو.
• ڀر ۾ ڌرتيءَ جي چنڊ کي ڇڏي آسمان جي چنڊ ۾ ڇا ٿو ڏسڻ چاهين!؟
• زندگيءَ جي جنازي کي پيار جو ڪفن پهرائجي ته سُٺو آ!
• تون ۽ مان اُن عشق جو آغاز آهيون،
جنهن کي ڀٽائي پاڻ سُرن جي ساک ڏئي طنبوري جي تارن مٿي ڇيڙي ڇڏيو آ.
• اڄ به ڪراڙ جي ڪپ تي ڀٽائيءَ جا بيت وهنجي رهيا آهن!
• تون ته سُر سُهڻيءَ جي اُهاسٽ آهين،
جنهن ۾ ڪئين سونهن جا سمنڊ سمايل ٿا رهن ..!