اڃا به ڪُجهه
سوڳواريون ساهن سان سلهاڙجي ويون آهن
بي رُخيون بور لمحن جي بازار جو باب بڻجي ويون آهن
واهياتپُڻا واپار جي روپ ۾ وئشيا جو ويس ويڙهي ويٺا آهن
وضاحتن جو ڪو به وارث نظرئي نٿو اچي
چڪلن جي درن تي وساميل جوانين جا سگريٽ سرور جو ست وڃائي ويٺا آهن
دلالن جا دڙڪا ڪُنوارين کي ڪرٽ جيان ڪپي رهيا آهن
سڪون سورجي سهڪ ۾ ساڻا نظر اچي رهيا آهن،
۽ وقت وحشتن جي وهڪرن ۾ وهنجي رهيو آهي
پر پوءِ به الئه ڇو اسانجا سماج سُڌار نمائندا اهو وڏي فخر سان چئي رهيا آهن ته اسان سماج جي سُڌاري لئه وڏا سيمينار ڪرايا آهن،
جن جي رپورٽ عالمي ادارن کي موڪلي ڏني آهي!
جنهن جي ڪا نه ڪا رزلٽ ضرور ملندي،
انهيءَ لاءِ پاڻ سڀني کي اڃا به ڪُجهه وقت لئه انتظار ڪرڻو پوندو!...
• اڃا ته اکين مان آگم سُڪو ئي ناهي،
اڃا ته تنهنجي پيار جي سوڳ جو سفر ساهن سان سلهاڙيل آهي،
اڃا ته حسرتن جي هينئن تي وڇوڙي جا وڍ چهڪ بڻجي چڳي رهيا آهن،
اڃا ته من تي پيل مُئل مُرڪن جا جنازا دفن ئي ناهن ڪيا
تيسين هي وري ٻيو ويساهه گهاتيءَ جو خنجر منهنجي زخمي ۽ رت مان ٻُڏل دل ۾،
ايڏو بيدرديءَ سان ڇو ته کوڙي ڇڏيو اٿئي!؟...
• خاموشيءَ جي کاهيءَ ۾ ڪري پيل چنڊ کي آهي ڪو ڪڍڻ وارو!؟.
• اهڙي بيباڪيءَ کان بزدل ٿي مرڻ ئي سُٺو آهي،
جنهن بيباڪيءَ ۾ آزاديءَ جو بارود ڀاريل ئي ناهي!.
• مورک! مرندا ته ماڻهون آهن!؟
نظرين جا نيڻ ته هر وقت کُليل هوندا آهن!!