تازي پڪل ماني
۽ هوڏس پٿر ٽوڙيندڙ غريب پورهيت!
جنهن جي پگهر مان هر وقت تازي پَڪل مانيءَ جهڙي خوشبوءِ ايندي رهندي آهي!
• جنهن ديس جي ماڻهن جي ذهنن جو شعوري ڏيئو ئي وساميل هُجي،
اُتي ته ڏينهن به رات جهڙو لڳندو آهي..!
• پاڻ اُن اُداس ناول جا ٻه الڳ ڪردار ٿي ويا آهيون،
جنهن کي اڪيلائپ ويجهو اچڻ ئي نٿي ڏي.
• واٽ تي انتظاريءَ جا نيڻ وڇائي ويٺل وڻجارين جا ور!
اڄ به بُکئي پيٽ لاءِ سمنڊ جي ويرن سان وڙهندي وڃائجي ويا آهن.
جن جي ڳولا به فقط ونين جي ڳلن تان ڪريل ڳوڙهائي ڪري رهيا آهن.
• تون گُلن سان ڀريل روهيڙي جو وڻ ٿي وڃ!
۽ آئون تو ۾ ٻاٻيهو ٿي ٻوليندو رهان..!!